'Mijn lichaam wantrouwt me, omdat het elk moment denkt dat ik weer stop met eten'

Ik wilde een update geven over hoe het nu gaat, nu ik een tijdje de MinniMaud methode volg. Het is heel dubbel: aan de ene kant voelt het fijn, maar aan de andere kant is het ontzettend moeilijk.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ja, ik ben best veel aangekomen. Ik ben nog niet op een gezond BMI, en dat weet ik, maar het begint nu toch echt heel moeilijk te worden.

Ik ben ontzettend opgeblazen, wat normaal is in periode van herstel. Youreatopia schrijft veel over eetstoornissen, herstel, bewegen etc. en dat is ontzettend helpend, want juist het opgeblazen gevoel zorgt ervoor dat ik dagelijks het gevoel heb dat ik obesitas heb. Door te lezen dat het dus normaal is dat ik opgeblazen ben, zorgt voor meer moed om voel te houden. Maar het gevoel is echt vreselijk. Elk moment van de dag voel ik mezelf. Als ik loop, zit, fiets of wat dan ook, voel ik mijn buik. Als ik zit bijvoorbeeld, zie ik alleen maar vetrollen en als ik rechtop sta, is mijn thigh gap weg. Ook merk ik dat mijn broeken strakker zitten en dat ik sommige broeken niet eens meer aan kan. Bovendien merk ik ook dat ook mijn shirtjes strakker zitten om mijn bovenlichaam, omdat mijn borsten weer groeien. Het veroorzaakt stress, hoofdpijn, nog meer angst en dat alles wil ik juist vermijden. 

De periode van het opblazen is logisch, omdat mijn lichaam mij niet vertrouwd. Ik heb het verwaarloosd, genegeerd en kapotgemaakt vanaf dat ik begon met afvallen. Ik heb geen laxeerpillen gebruikt, maar ik heb wel overgegeven en ik heb bijna zes jaar lang overmatig gesport, terwijl ik te weinig energie tot me nam. Al die dingen hebben invloed op je lichaam. Ook wanneer je besluit om met ondergewicht dan maar meer te gaan eten, maar nog net zoveel of zelfs meer te gaan sporten. Zo werkt het allemaal niet. Wel in ons hoofd, maar niet in ons lichaam. Je lichaam wil herstellen en dat kan niet als jij je lichaam uitput door alsmaar te gaan compenseren, op welke manier dan ook. 

Mijn lichaam wantrouwt me, omdat het elk moment denkt dat ik weer stop met eten. Het slaat alles op. Voedsel en water om mijn reserves te vullen, om mijn organen weer te herstellen en vervolgens om mijn hormoonbalans weer op pijl te krijgen. Alles wat ik moet doen, is ervoor zorgen dat ik elke dag voldoende en regelmatig eet. 

Het is ontzettend moeilijk om je zo dik te voelen en tegelijkertijd weer naar de keuken te lopen om het volgende eten klaar te maken. Het strookt niet met wat mensen met overgewicht in het echte leven zouden moeten doen. Het gevecht is daarom ook zo moeilijk. Ik voel me ontzettend dik, dus dan is dat eten toch ook niet zo nodig? Dus wel, want ik wéét feitelijk gezien dat ik er nog niet ben, maar mijn gevoel is zoveel sterker. Eigenlijk is het niet eerlijk. We kiezen er niet zelf voor om ziek te worden, maar moeten wel keihard vechten om er weer uit te komen. En eigenlijk geldt dat voor elke ziekte of verslaving. Niemand kiest er (bewust) voor en toch moeten we ermee dealen. 

Tegelijkertijd weet ik ook dat als ik niet doorzet, ik deze periode hoe dan ook nog een keer door moet, tenzij ik ervoor kies om voorgoed op te geven. En dat laatste ben ik niet van plan. Hoe langer ik doorkwakkel, hoe langer de herstelperiode ook gaat duren. Aangezien ik al zes jaar ondergewicht heb, kun je wel nagaan dat de herstelperiode dan ook niet na een weekje voorbij is.

Ik heb niet alleen last van het opblazen, maar ook van veel pijn. Ik heb dagen dat ik mezelf nergens ook maar aan hoef te raken en het doet al zeer. Vooral mijn rug, schouders en buik. De meest kleine aanraking voelt alsof ik in elkaar geslagen ben. 

Aan de andere kant is het fijn om ineens wel te mogen eten. Ondanks dat ik al wel at, zorgde ik er altijd voor dat ik een bepaald aantal calorieën per dag zou halen omdat het moest, maar meer mocht ik absoluut niet. Nu is er wel een minimum, maar geen maximum en kan het gewoon allemaal. Daarnaast ben ik ook een stuk vrolijker dan ik al die jaren geweest ben. Ik lach veel meer en ook dat is ontzettend prettig.

Nu ik steeds dichter bij mijn minimale gewicht kom, is de drang wel weer groter om juist minder te eten en te zorgen dat ik dan maar het minimum haal, maar dan ook niet meer. Mijn minimale gewicht was namelijk altijd mijn streven, meer mocht ik dan ook echt niet wegen. Maar nu ik weet dat je daar zelf geen controle over hebt, tenzij je weer teruggaat naar een levensstijl waarin je enorm veel gaat sporten en weer minder gaat eten. Iets wat je lichaam je niet in dank zal afnemen.

Al dat soort dingen is ook een soort van restricten. Je hoort te luisteren naar je lichaam en als je trek hebt, hoor je te eten. En als je gaat sporten moet je extra eten, tenzij je juist wel overgewicht hebt en wat moet afvallen (maar dan werk je juist toe naar een gezonder gewicht op een normale manier, niet door jezelf uit te hongeren). Het vervelende is alleen dat ik mijn hongergevoel nog niet kan vertrouwen. Soms voel ik die namelijk helemaal niet. En als ik wel een soort van hongergevoel krijg, lijkt het meer op buikpijn dan een hongergevoel.

Mijn angst
Het opgeblazen zijn, zal nog wel een hele tijd kunnen duren. Misschien wel een jaar. Het meeste gewicht wat ik erbij krijg, gaat ook vooral om mijn middel zitten, omdat de meest belangrijke organen zich in dat gebied begeven. Ik ben bang dat mensen mij gaan zien als dik persoon, omdat zij niet weten dat ik opgeblazen ben vanuit mijn herstel, na alles wat ik mijn lichaam heb aangedaan. Ik heb er geen controle over en dat is misschien nog wel het allermoeilijkste. 

Ik heb geen invloed in die zin dat ik mijn lichaam kan programmeren dat het wel kan beginnen met het verdelen van mijn gewicht en dat ik niet meer mag wegen dan x kilo. Ik heb ook geen invloed op hoe mijn lichaam er in de toekomst uit zal komen te zien. Mijn lichaam heeft door mijn ondergewicht nooit de kans gekregen om zich te ontwikkelen tot een vrouwelijk figuur. Het enige wat ik nu kan doen is doorzetten, proberen zo min mogelijk te stressen, voldoende te slapen, rust te vinden (wat ik iedereen zou aanraden) en hopen dat het allemaal zo snel mogelijk voorbij is. 

Daarnaast is het zo dat je in recovery zult blijven aankomen tot je jouw setpoint gewicht bereikt. Dat is het gewicht waar je lichaam zich van nature prettig bij voelt, iedereen heeft zo'n gewicht. De meesten in herstel gaan hier eerst overheen en zakken daarna terug. In mijn hoofd ben ik altijd de uitzondering: Wedden dat ik wel meer aankom en dat ik weer overgewicht krijg? 

En wat als ik straks niet kan stoppen met eten? Nu moet ik me altijd 'volproppen' met eten, maar minder eten vind ik ook moeilijk, omdat ik het me al die jaren ontzegd heb. Ik moet die balans vinden en weet nog niet helemaal hoe. 

Hulp
Mensen vragen ook of ik hulp heb. Nee, professionele hulp heb ik niet. Waarom? Omdat ik in die zes jaar zoveel verschillende artsen en psychologen heb gezien, dat ik er klaar mee ben om elke keer opnieuw en opnieuw mijn verhaal te moeten vertellen. Want elke nieuwe behandelaar wil weten wat oorzaken zouden kunnen zijn dat ik een eetstoornis ontwikkeld heb. Het waren behandelaren die geen contractverlenging kregen, gingen verhuizen of zelfs tegen me logen en buiten mij om allerlei regelingen gingen maken die nooit zo waren afgesproken met mijn kinderarts waar ik toen nog bij liep.

Ik vind het prettig om met mensen te praten die het zelf hebben meegemaakt, die uit ervaring spreken en die eerlijk zijn over alles. Bij psychologen heb ik gewoon niet de beste ervaring. Naar mijn idee weten zij niet wat mensen met een eetstoornis écht doormaken. Een zin die ik dan ook altijd vervelend vond was: ''En hoe voel je je daarbij?'' 

Ik zit er dus niet aan te denken om weer in behandeling te gaan. Ik wil mijn ouders, mijn vrienden en vriendinnen en mezelf bewijzen dat ik zelfstandig ben, dat ik het alleen kan. Dat ik mezelf onder controle krijg en dat ik uiteindelijk uit gebalanceerd kan leven als een echte vrouw.

En ik hoop dat ik iemand kan inspireren, misschien ook met een eetstoornis, maar misschien wel met hele andere angsten en problemen om deze toch aan te gaan. Je leven wordt er een stuk mooier door! Je bent het waard om niet langer gevangen te zijn in je eigen hoofd, je ziet het alleen nu nog niet.