'Ik wilde mijn gewicht wel weten, maar ook ergens niet uit angst'

Het is alweer een tijdje sinds mijn laatste post over het stoppen met sporten en vond het daarom wel tijd om even een update geven over hoe ik het stoppen heb ervaren en hoe het de afgelopen periode met mij ging. Daarnaast heb ik nu een andere moeilijke beslissing genomen, omdat ik weet dat als ik niks doe er niks gaat veranderen en ik over zes jaar nog steeds in dezelfde situatie zit: het volgen van de MinniMaud methode.

De afgelopen periode ging het niet zo goed met mij en met periode bedoel ik eigenlijk al vanaf dat ik gestopt ben met sporten. In het begin was ik heel bang dat ik heel veel zou aankomen, doordat ik van zeven dagen intensief sporten naar alleen wat korte yogaoefeningen van zo'n 20 minuten. 

Na een week ging ik weer op de weegschaal en ik was doodsbang. Ik wilde mijn gewicht wel weten, maar ook ergens niet uit angst. Als ik maar geen bevestiging zou krijgen dat ik heel veel was aangekomen. Die bevestiging kreeg ik niet: ik was niks aangekomen. Whut?! 0,0 gram, terwijl ik niet minder was gaan eten. In de weken daarna fluctueerde het van 1 gram meer en dan weer minder, wat erg normaal is. Dus ik snapte niet dat ik niet aankwam. Na anderhalve maand begon ik ineens wel aan te komen, terwijl ik niks anders deed. Ergens is dat ook logisch, want mijn lichaam had eerst de energie nodig om een beetje te kunnen rusten en kon daarna de energie gebruiken om ook qua gewicht te herstellen. Een lichaam is daarin heel slim: het weet wat het moet, wat het wil en dus ook dat het nog niet op gezond gewicht zit en dus moet aankomen.

Enkele weken kwam ik beetje bij beetje aan, maar ik trok het op een gegeven moment niet meer. Ik was niet gewend aan aankomen en ergens is het aankomen nog steeds een vijand, omdat het in mijn hoofd zwart-wit is. Ik ken mezelf als te dik en als het meisje dat extreem ondergewicht had, dat met spoed opgenomen moest worden in het ziekenhuis en vervolgens naar een kliniek werd gestuurd. Bij het idee dat ik aankom, ben ik meteen bang dat ik weer zo word als hoe ik was voor ik afviel. Een grijs gebied ken ik niet, daar heb ik nooit gezeten. Het huidige ondergewicht voelt ook zo veilig, omdat ik er vijf/zes jaar aan gewend ben. Hoewel ik weet dat ik ondergewicht heb, voelt het toch alsof ik (te) dik ben. Mijn buik is ook redelijk opgeblazen, wat heel veel voorkomt tijdens gewichtsherstel, omdat het gewicht eerst naar vitale organen gaat die in je buik zitten en naar je hoofd vanwege je hersenen. Toch verschilt het wel per persoon natuurlijk. Hoe langer je ondergewicht hebt gehad, hoe langer het ook kan duren voordat je lichaam volledig gebalanceerd is. 

Maar ik ging dus weer minder eten. Eerst at ik veel meer dan ik verbrandde en daarna ben ik zoveel gaan eten als ik zou verbranden op een dag. Ook wandelde ik al jaren twee keer per dag een half uur. Of het nou midden in de nacht was of overdag, ik moest en zou lopen. Het veranderde daarna alleen wel naar één keer per dag wandelen en één keer per dag fietsen. Als ik dan naar de winkel moest, deed ik dat extra en niet gecombineerd met het wandelen of fietsen. 

Mijn dagen zaten vol met nadenken over eten en bewegen en het ''moeten'' van van alles. Ik had twee weken lang elke dag chronische hoofdpijn. Iets wat ik herkende van de hele periode gedurende mijn eetstoornis, maar daar had ik geen last meer van toen ik al een hele tijd voldoende at. Daarnaast moest ik me nog proberen te focussen op school, wat niet zo geweldig verliep. Verantwoordelijkheden heb ik deels moeten afstaan en ik heb ook een herkansing aan mijn broek, terwijl ik nog zo heb gezegd: ik wil en moet dit jaar halen zonder herkansingen. Mislukt dus.

Ondanks dat ik minder ben gaan eten, kwam ik ineens veel meer aan dan de weken daarvoor. Je kunt je vast voorstellen dat er paniek ontstond, maar toen ik ging nadenken, kon ik me wel bedenken waardoor deze reactie ontstond. Het was geen gewicht, maar een reactie van mijn lichaam om voedsel op te slaan. Een soort reactie uit paniek zou je ook wel kunnen zeggen. Mijn lichaam heeft meer nodig en dat gaf ik het niet en dan gaat het opslaan uit noodzorg. 

Afgelopen week heb ik een heel goed gesprek gehad met Marlot Keldermans, over wie ik al eerder had geschreven. Ze is een ontzettend mooie en bijzondere vrouw die heel krachtig aan haar eigen herstel heeft gewerkt. Het begon eigenlijk met de vraag of ze weer begon met sporten tijdens haar herstel of toen ze weer op gezond gewicht zat. Ik was namelijk zover dat ik ieder moment toch weer wilde gaan sporten vanwege mijn opgeblazen buik en het aankomen. Ze vertelde me dat ze die MinniMaud methode volgde, dat ze pas weer ging sporten toen ze op gezond gewicht zat en dat je lichaam zich ook aanpast aan de hoeveelheid calorieën die je per dag eet en vervolgens dus ook meer moet blijven eten om niet af te vallen. Dus je metabolisme versnelt. Ook zei ze dat ik het beste kon stoppen met het wandelen en fietsen, omdat mijn lichaam anders gewend raakt aan het sporten en dus niet zonder wandelen en fietsen kan als ik hersteld zou zijn. 

De MinniMaud methode houdt in dat je op een dag zo'n 3000 calorieën eet of meer. Per gewicht en lengte verschillen deze richtlijnen. Ook sport je niet. Marlot vertelde wel dat het gebruikelijk is dat je eerst over je set point gewicht gaat en vervolgens weer terugzakt naar het ideale gewicht voor je lichaam. 

Ik heb nu dus een hele moeilijke beslissing genomen en dat is dat ik ook de MinniMaud methode ga volgen, in de hoop dat mijn lichaam daardoor sneller hersteld ook qua het herverdelen van gewicht. Ik wil namelijk niet langer fucken met mijn lichaam en ik weet als ik deze stap niet zet, dat ik over zes jaar nog steeds in dezelfde situatie zit. Ik ben echt ontzettend bang om aan te komen, dat ik geen maat s pas als ik hersteld ben en bang om in het zwarte gebied te komen. Angstig om nooit naar een set point te gaan en dat ik blijf aankomen. Ik weet ook dat ik het moet aangaan, omdat mijn lichaam nooit de kans heeft gehad om zich te ontwikkelen als vrouw. Tijdens die periode heb ik niet ''geleefd''. Ik leefde wel, maar niet als tiener: thuis, in het ziekenhuis en in de kliniek. Niet bepaald de leefomgeving waarin je hoort te leven als tiener. 

Het zal moeilijk zijn, maar ik ga dit nu aan. Ik zal jullie op de hoogte houden, ik blijf What I Ate Today video's maken en ik hoop dat ik een voorbeeld kan zijn voor vele anderen die in dezelfde situatie zitten. Tegelijk hoop ik natuurlijk ook te kunnen laten zien dat veganistisch eten geen konijnenvoer is, maar ook heel lekker en makkelijk kan zijn en dat het zoveel voordelen heeft voor je lichaam. Gezond leven, genoeg eten en een gezond lichaam zijn de belangrijkste dingen voor een goede basis.

Ik hoop dat wie je ook bent en welke achtergrond je ook hebt, of je nou een eetstoornis hebt (gehad) of niet, dat je van jezelf kunt houden of gaat houden. Dat is één van de belangrijkste dingen in het leven. Ik weet dat het moeilijk is, maar zodra je meer van jezelf gaat houden, zul je merken dat het leven een stuk makkelijker wordt. Je hoeft minder bezig te zijn met de meningen van anderen, kunt doen wat je echt wilt én je durft beter op te komen voor jezelf. Je bent het WAARD!

Stel me gerust vragen als je ergens mee zit of vraag om hulp bij anderen. Dit hoef je niet alleen te doen en dit kan je niet alleen. Je kunt wel zelf eten of beslissen om van jezelf te houden, maar door erover in gesprek te gaan, zal het echt makkelijker worden. Beetje bij beetje of ineens de knop omgooien. It's your life, choose wise.♥