'Zonder vallen en opstaan en zonder angsten aan te gaan word ik niet gelukkig'

Ik heb weer eens de tijd genomen om wat gedachten op te schrijven, om te laten weten hoe het nu met mij gaat en hopelijk nog steeds mensen te kunnen helpen of inspireren. Soms gun jij jezelf even geen tijd om erbij stil te staan, maar dat heeft min of meer hetzelfde effect als weg te lopen voor je problemen/wat je voelt.

Het nieuwe nummer van Matt Simon - Lose control - heeft me geïnspireerd om deze blog te schrijven en natuurlijk gaat er ook een hoop om in mijn hoofd, maar anders dan voor jaren geleden. 

Veel mensen worden geleefd door angst. Er zijn mensen die daar geen last van hebben en alles doen wat andere mensen juist niet zouden doen en dat vind ik knap. Maar het grote gros wordt toch geleefd door angst. Dingen niet doen, vermijden, uit angst voor wat komen gaat. Kijk naar mij. Jarenlang niet goed voor mezelf zorgen uit angst om dik te worden, uit angst om te veranderen, uit angst voor wat anderen van mij vinden, angst om emoties te voelen.

Vorig jaar begon ik dan toch echt met mezelf uitdagen om die angsten aan te gaan. Eerder wilde ik het ook - en zei ik ook dat ik het ging doen -, maar ik deed het dus nooit. Altijd wachten op het juiste moment, maar dat juiste moment komt er nooit. Je moet het ''gewoon'' doen. Ik ging op mezelf wonen voor mijn studie, maar ik was ook blij dat ik het huis uit ging omdat ik geen goede relatie meer had met mijn ouders door mijn eetstoornis. Door uit huis te gaan, te gaan studeren, afstand te nemen en aan mezelf te werken, is dit drastisch veranderd. Ik ben heel graag bij mijn ouders en heb voor mijn gevoel nog nooit zo'n goede relatie gehad met hen.

Ik heb door te gaan studeren veel nieuwe mensen ontmoet, op andere plekken/tijden moeten eten en vaak uit mijn comfortabele ''muur'' moeten klimmen. Maar ik kan je zeggen, hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het gaat! Toch sprak ik niet vaak af, omdat ik graag zo veel mogelijk voor school wilde doen om maar alles perfect te kunnen doen. Vooral mijn perfectionisme heeft me soms ook moeilijke momenten bezorgd tijdens het samenwerken. Mensen die toch iets minder willen doen en ga zo maar door. Ik heb geleerd om grenzen aan te geven. Niet alles maar doen omdat anderen het niet doen en vooral ook het samenwerken zelf. Je bent niet alleen, je werkt in een team. Iedereen heeft ideeën en iedereen heeft een taak die hij of zij goed kan uitvoeren. 

Hoewel ik geslaagd ben voor mijn eerste jaar en mijn P ook meteen binnen had, voelde ik me toch vaak wel eenzaam, omdat ik bijna nooit afsprak. Ik had teveel angsten om buiten school sociaal te zijn. Niet dat ik het niet wilde, maar er simpelweg ''geen tijd'' voor had. Geen tijd was dus mijn excuus. Ik moest huiswerk maken, koken, wandelen, sporten etc. Aan de andere kant was er nog een angst: Wat zouden ze van mij vinden? Vinden ze me raar, lelijk, dik?

Op dit moment, na een heel schooljaar, een mislukte poging om au pair te zijn in Spanje en een korte vakantie op Mallorca, kan ik zeggen dat alles een heel stuk beter gaat en ik me veel beter voel. Niet alleen omdat ik mijn angst om aan te komen ben aangegaan (door niet te sporten en meer te eten om aan te komen), maar ook omdat ik controle heb losgelaten door naar een ander land te gaan, op vakantie elke avond uiteten ben gegaan, waardoor je dus de controle over het eten ook niet hebt en door meer af te spreken. Ik ben zelfs in bikini gegaan. 

Ik ben nog steeds wel onzeker over mezelf en bang voor wat anderen van mij vinden, maar ik ga mezelf wel steeds meer accepteren zoals ik ben. Vroeg paste ik me altijd aan, uit de hoop dat mensen me zouden accepteren. Nu denk daar anders over. Mensen moeten mij leuk vinden of van mij houden om wie ik ben, anders hoeft het voor mij niet meer. Eén geluk: ik vind bijna alles leuk, haha. Hoewel dat natuurlijk ook vervelend kan zijn, omdat ik niet zo erg van kiezen hou.

Ik begon me namelijk te realiseren dat ik niet mijn hele leven met ondergewicht wilde lopen, dat ik ook meer wil dan alleen maar thuis zitten: afspreken met vriendinnen, af en toe uitgaan, een relatie, mezelf verder ontwikkelen en uitzoeken waar ik echt gelukkig van wordt. Dat was ik simpelweg niet met mijn eetstoornis. Het gaf me veiligheid en controle dacht ik. Maar niets daarvan is waar. Het zorgde er grotendeels voor dat ik weinig emoties hoefde te voelen, niet hoefde stil te staan bij het leven. Maar wat je ook doet, het leven gaat door, net als de mensen om je heen.

Hoewel ik nog steeds wel nadenk over eten, speelt het niet meer zo'n grote rol. Ik spreek met vriendinnen af zonder dat ik daar ook maar angsten bij heb en ik eet ook gewoon als ik trek krijg. Ik sport omdat ik het lekker vind, ik eet ook niet minder als ik de dag ervoor voor mijn gevoel teveel gegeten heb. Ik wil gezond zijn, gelukkig.

Zonder vallen en opstaan en zonder angsten aan te gaan, lukt mij dat niet. Ik hoop dat ik jullie ook kan aansporen om angsten aan te gaan. Praten over dingen die je moeilijk vindt, het huis uit gaan, af te spreken, plekken bezoeken, onder de mensen komen, de dingen eten die je eng vindt, in je bikini/zwembroek stappen, hulp vragen als je dat nodig hebt, degene van wie je houdt vertellen wat je voelt, een keer niet sporten en tijd nemen om uit te rusten etc. want voor je het weet is het te laat.

Het geheim is: doe het vaker, dan gaat alles makkelijker. De eerste keer is het moeilijk, de tweede keer nog steeds, maar het wordt beter. Geloof me. Ik wilde nooit af van mijn eetstoornis, dacht ik, maar ik ben allang blij dat het veel en veel beter is. Ik wil niet meer terug. En ik ben mijn vriendinnen, familie en kennissen om mij heen zo dankbaar dat degenen die mij niet in de steek hebben gelaten, er nog steeds zijn. Net als de mensen die altijd de tijd nemen om mijn blog te lezen of mijn filmpjes te bekijken, ik vind het zo lief en bijzonder.

Voor iedereen die dit leest: je bent mooi zoals je bent en laat niemand je vertellen wie of wat je bent, niemand heeft dat recht. Wees gelukkig met jezelf, want dat ben je waard en je voelt je zoveel beter.

* De meeste foto's heb ik van Weheartit, de bovenste is van Katherine Hambleton en heeft een link naar haar post op Twitter.