'Als ik het niet deed zou ik gelijk aankomen, zou ik niet perfect en mooi kunnen zijn'

Het is inmiddels ruim zes jaar geleden dat ik begon met afvallen. Ik deed het heel optimistisch, misschien een beetje té optimistisch. Gezonder eten en meer bewegen waren mijn houvast. Uiteindelijk sloeg ik door op beide gebieden. Het gevolg een eetstoornis en bewegingsdrang. Een paar dagen geleden, 1 januari 2016, heb ik één van de moeilijkste beslissingen genomen in mijn leven. Althans zo voelt het op dit moment. Het houdt me bezig, het maakt me bang en het is een enorme strijd.

De reden voor mijn beslissing zijn video’s van meiden, toevallig ook veganistisch, met hun verhaal over het verliezen én terugkrijgen van hun menstruatie. Ik ben me bewust dat een meid zolang ze ondergewicht heeft, niet ongesteld kan worden. Mijn menstruatie is al zo’n vijfenhalf jaar weg. Dit kon me hele lange tijd niet schelen en op het moment dat ik me er wel zorgen over ging maken, speelde de eetstoornis nog steeds een te grote rol om daadwerkelijk actie te kunnen ondernemen. Want ja, na bijna zes jaar geen menstruatie te hebben gehad, is de kans wel heel klein dat je het terug krijgt.

In deze video’s vertellen die meiden dat één van de belangrijkste dingen om je menstruatie terug te kijken is het stoppen met sporten – althans de meesten raden je aan compleet niet te sporten. Daarnaast raden ze je stuk voor stuk aan om meer te gaan eten, het percentage vet dat je binnenkrijgt te verhogen, stress te vermijden en dat een nachtrust van minimaal acht uur ontzettend belangrijk is. Mijn hoop op het terugkrijgen van mijn menstruatie was weer een beetje terug. Niet alleen om in de toekomsteen gezinnetje te kunnen stichten, maar ook omdat het hebben van de menstruatie betekent dat je lichaam gezond is. Bovendien zorgt oestrogeen voor sterke botten, wat uiteindelijk ook erg belangrijk is.

 

Wat me het meest aangreep was het verhaal over het uitputten van je lichaam door te ‘restricten’ om vervolgens wel weer te gaan eten, maar je lichaam nooit de mogelijkheid te geven om te herstellen en te rusten door obsessief te gaan sporten. Alle energie die je dan tot je neemt, gaat niet naar het herstel van je lichaam, maar naar het sporten. Dat gaf me inzicht. En het lijkt wel alsof steeds meer bij me binnenkomt sinds ik veganistisch ben, dingen die je me een half jaar geleden echt niet kon verkopen. Ik ben bewuster bezig met mezelf, mijn lichaam en mijn omgeving.

Als ik kijk naar mijn eigen bewegingsdrang, dan is het om eerlijk te zijn ook te gek voor woorden. Sporten met ondergewicht heb ik al die tijd al gedaan. Ik wilde (en wil nog steeds) voorkomen dat ik weer dik word. Bovendien wordt sporten overal gepromoot, dus het was toch juist gezond wat ik deed? Toch had ik wel vaak van die momenten dat ik dacht ‘’het gaat niet’’, maar mijn eetstoornis en wilskracht zeiden ‘’je moet’’. Als ik het niet deed zou ik gelijk aankomen, zou ik niet perfect en mooi kunnen zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn rug een aantal keer flink kapot gehad, omdat niets mijn botten kon beschermen tegen de ondergrond, omdat zelfs een yoga mat nog te hard voor mij was en nog steeds is om eerlijk te zijn.

Ik weet niet meer wanneer ik ermee ben begonnen, maar zolang ik me kan herinneren sportte ik zeven dagen in de week: 3 keer hardlopen, 3 keer resistance training en 1 dag Poweryoga en HIIT-training. Daarnaast loop ik ook elke dag en fiets ik naar school als ik lessen of andere afspraken heb. Opstaan voor vijf uur ’s ochtends om te kunnen ontbijten, sporten en me klaar te maken was geen zeldzame gebeurtenis. Of bijvoorbeeld midden in de nacht nog wandelen, omdat ik er overdag geen tijd voor had. Rugpijn dat had en heb ik bijna iedere dag.

Afgelopen kerstvakantie kwam ik ’s ochtends mijn bed niet meer uit, sliep ik door de wekker heen. Ik was gewoon op. Ondanks dat probeerde ik koste wat het kost gewoon elke dag te sporten en te wandelen. Met succes. Maar me focussen op school lukt al heel lang niet, omdat alles in mijn hoofd nog steeds een rotzooitje is. Ik eet wel, maar eten, en dan vooral calorieën – houdt me bezig. Natuurlijk naast het invullen van mijn dag met sporten, wandelen en de rest wat er nog bij komt. Ik kon deze vakantie daarom ook weinig doen voor school, iets waar ik me nu dan weer zorgen over maak met de komende toetsweek en opdrachten die we moeten inleveren.

Maar goed. Even terug naar mij beslissing. Ik had dus al heel veel van die video’s over menstruatieverlies beken en ze deden me eerder niks, ik geloofde niet wat er verteld werd. Het zou allemaal wel goed komen. Tot ik rond oud & nieuw en op nieuwjaarsdag weer video’s over hetzelfde onderwerp bekeken had. In bijna alle video’s werd sporten als je herstellende bent van een eetstoornis afgeraden. En it makes sense, alles wat ze zeiden. (Hoewel er hier en daar toch nog een paar tussen zitten die wel degelijk sportte in hun herstel, waardoor ik toch weer denk dat ik door moet gaan. Alleen sommigen hadden hun menstruatie maar een korte periode verloren.)

Ik gaf mezelf een paar keuzes: zo doorgaan en mezelf voor de gek zoals ik de afgelopen 6 jaar al heb gedaan, stoppen met sporten vanaf maandag (omdat ik mezelf op maandag altijd weeg en zo de controle op mijn gewicht kan behouden) of ik stop meteen vanaf die dag. Dat laatste werd het. Waarom wachten op schijncontrole? Waarom niet gewoon meteen? Op een historische dag, de eerste dag van het nieuwe jaar.  

Oké… stoppen met sporten. Ja het klinkt zo makkelijk, maar dat is het absoluut niet voor mij en een hoop andere meiden met bewegingsdrang. Zo ben ik de afgelopen dagen dezelfde hoeveelheid calorieën blijven eten, maar dat valt zwaar. Elk moment van de dag denk je: zal ik toch weer sporten? Want ik moet het verbranden. Zal ik toch minder gaan eten? Hoe gaat mijn lichaam eruitzien? misschien wel buitenproportioneel of met ontzettend dikke heupen of een bolle buik? Wat zal de reactie zijn van mensen om me heen als ze me zien veranderen? En alle spieren die ik opgebouwd heb moet ik straks allemaal weer opnieuw kweken. Als ik überhaupt weer de kracht vind om het sporten te hervatten (waar ik ook bang voor ben). Ondanks dat ik feitelijk wel weet dat mijn gewicht niet ver verwijderd is van het gewicht waarop ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis, voelt het voor mij alsof de buitenwereld vindt dat ik er goed uitzie. Niet te dun of te mager, gewoon goed of zelfs als meid met dikke benen of een dikke buik.

Mijn strijd is momenteel om sterk te blijven. Om te vechten tegen de akelige gedachtes die de hele dag door mijn hoofd spoken. Want hoewel ik weet dat er maar een paar dagen verstreken zijn, voel ik me verschrikkelijk. Als ik in de spiegel kijk, lijkt het voor mijn gevoel al duidelijk zichtbaar dat ik de afgelopen dagen niet gesport heb en ‘teveel’ gegeten heb. Mijn twijfel of ik toch niet moet gaan sporten omdat andere meiden met ondergewicht het ook doen is ook aanwezig. Maar ik moet proberen mijn doel voor ogen te houden: gezond en mooi worden, mijn menstruatie terugkrijgen en mijn lichaam rust gunnen na de afgelopen jaren waarin ik mezelf uitgeput heb.

Ik kan je aanraden als je zelf ook ondergewicht hebt om onderstaande video's te kijken. Er is zoveel reden om wel te vechten voor een gezond lichaam. Hoe bang je ook bent, die angst is niet reëel, want als ik naar die meiden kijk, zie ik ontzettend mooi meiden die vol in het leven staan en weer kunnen genieten. Niet langer meiden van wie alle botten zichtbaar zijn, de ogen ingevallen zijn en bij wie het lijkt alsof ze elk moment om kunnen vallen.

Een aantal video's

♦ This Girl Audra, Audra heeft zo ontzettend veel verstand over eetstoornissen, stress etc. Check haar video's!

♦ Deze en deze (vanaf ongeveer) 3:40 van Applesandamanda's

♦ Deze video van Madison Bailee <3

Ik vind deze meiden zo ontzettend inspirerend. En ik hoop dat ik meiden kan helpen & inspireren met mijn verhaal.