Het ging fout omdat ik het niet voor mezelf deed

Zoals beloofd zou ik jullie mijn verhaal vertellen. Het is erg persoonlijk en ik vind het best lastig om dit met jullie te delen omdat ik niemand hiermee wil  ‘lastigvallen'. Ik wil er best over praten met vrienden, familie of kennissen, maar ik denk dan altijd dat anderen er eigenlijk niet over willen praten. Dat ze het als een verplichting zien om ernaar vragen. Ook weet ik dat er in mijn omgeving mensen zijn die mij (of nja mijn probleem) lastig vinden en mij daarom een beetje mijden. Dat snap ik natuurlijk volledig, maar het doet pijn. Dit omdat ik eigenlijk gewoon mezelf ben met een probleem. Ik ben het probleem al heel lang niet meer, dat was toen ik helemaal geen controle meer had over mijn eigen leven.

Het begon eind 2009/begin 2010, toen ik bijna 16 jaar was. Ik was een onzeker meisje die altijd maar alles deed voor een ander om maar aardig gevonden te worden en iemand die zich altijd al anders voelde dan de rest. School ging niet zo goed; ik stond altijd een onvoldoende voor wiskunde en Nederlands en gym was ook een zwak punt op school. Ik werd daarnaast al vanaf het einde van schooljaar 1 gepest door zo’n beetje de halve school. Er werden roddels over mij verspreid die absoluut niet waar waren en die mij enorm veel pijn deden. Het ging zo ver dat ik vol angst door school liep. Het bleef niet bij school, op straat werd ik ook nageroepen door leerlingen van mijn school of ik nou alleen was of met mijn ouders, het maakte hun niks uit. Doodongeluk was ik.

Foto's heb ik niet meer, die heb ik allemaal verwijderd, omdat ik ze zo erg haatte.

Tijd voor verandering
Ik ging minder en gezonder eten. Sausjes at ik in mindere maten, want ik at echt heel veel sausjes. Ik was echt een lekkerbekje: alles ging erin.. zelfs koude patat. Soms wou ik dat mijn ouders me  meer tegengehouden hadden en me als kind minder hadden laten snoepen. Misschien was het dan niet zover gekomen? Maarja toch ben ik zelf degene die alles naar binnen werkte  (sorry klinkt best hard, maar zo voelt het voor mij). Ik kan mijn ouders niks verwijten.
Ik begon met sporten en het liep allemaal wel los.

Ik begon steeds meer aan mezelf te twijfelen, mezelf te vergelijken met andere ‘perfecte’ meiden. Ik voelde me dik, dat was ik ook, hoewel die meningen verschillen. De meesten noemen het liever stevig. Maar goed, genoeg redenen om mezelf verreweg van goed te noemen. Want als ik mooi, slank en succesvol was, zou het pesten dan misschien stoppen en zouden ze me dan accepteren en mooi vinden? Misschien zou ik dan ook beter presteren op school?

Het eten werd een issue en steeds vaker zocht ik het internet af om bijvoorbeeld op te zoeken wat wel of niet gezond was of wat je beter kon mijden. Ook begon ik steeds vaker naar de calorieën en macronutriënten te kijken. Voedingsartikelen die veel vet bevatte begonnen een probleem te worden en het eten werd steeds minder en eenzijdiger. Wel at ik ’s avonds wat de pot schaftte en aten we ook nog gewoon samen als gezin.

Ik had ook een vriendin die een eetstoornis had of heeft. Ik heb geen contact meer met haar, dus daar durf ik geen uitspraken over te doen. Maar ik verdiepte me steeds meer in eetstoornissen en was er ook al gevoelig voor door mijn verleden en mijn perfectionisme.  Ik ging foto’s opzoeken en zag ook foto’s van meiden, zogenoemde ‘pro ana’ s'. Ik zag mooie foto's van slanke meiden die dankzij Ana mooi slank waren en Ana werd mijn beste vriendin. Ik vond de foto’s zo mooi van voor en na, velen helemaal niet ongezond. En tjah als je het internet afzoekt, dan vind je zo enorm veel celebrities die en een eetstoornis hebben of hadden en ook nog eens enorm succesvol zijn. Beter kon het niet. 

Vanaf toen werd het ongezond

Het ging vang toen snel, heel snel. Ik begon bijvoorbeeld met braken. Én ik kan je zeggen dat het absoluut geen pretje was. In het begin lukte het nooit en ik durfde niet zo goed. Maar mijn vriendin lukte het wel en ik leerde trucjes waardoor het wél lukte, waardoor mijn ouders niks zouden merken.  Ik ging ook steeds meer en meer bewegen en ook het koken thuis werd een probleem. Alles moest zo olie/vet vrij mogelijk. En als er gekookt werd, stond ik er altijd bij om te zorgen dat er niet toch extra vet bij werd gedaan en dat mijn vader dan tegen mij zou liegen en zou zeggen dat hij dat niet gedaan had. Mensen vertrouwen was voor mij al erg lastig doordat ik in mijn verleden al vaak genoeg door mensen in de steek gelaten ben.

Het ging helaas niet allemaal zoals gepland: ik kreeg te maken met eetbuiten. Als je te weinig eet, krijg je honger. Vaak is dat dan lekkere trek. Dus ik ging ‘vreten’ met het gevolg dat ik nog meer van mezelf walgde en weer naar het toilet vluchtte: het MOEST eruit. Hoe vreselijk ik het ook vond, ik kon gewoon niet toestaan dat al die ‘vette’ troep in mijn lichaam zou blijven.  Maar ik kon nooit zolang braken dat alles er uit zou zijn. Als kind heb ik heel vaak gebraakt, bijna altijd wel als ik ziek was. Dus braken was verreweg van een pretje voor mij. Ik had constant het gevoel dat ik gefaald had.

Laxeren durfde ik overigens niet: mijn moeder werkt op een basisschool en ik was bang dat iemand zou zien dat ik laxeerpillen kocht en dit aan mijn moeder zou laten weten.

Ik was in een paar maanden al 10 kilo kwijt, maar mijn hoofd was een rotzooi. Regeltjes, regeltjes en nog meer regeltjes beheersten mijn leven. School ging minder goed. Ik moest van VWO naar Havo een hele domper voor mij. Havo was echt iets wat ik nooit en nooit wilde, maar mijn mentor wilde niet het risico lopen dat ik met de hakken over de sloot naar het volgende jaar zou gaan. Nou moet ik zeggen dat mijn mentor in dat jaar ook echt vreselijk was. Wederom had ik hier gefaald.

Ik had iets gevonden waar ik goed in was
Na ruim 15 kilo te zijn afgevallen kreeg ik nog meer positieve reacties van de mensen om mij heen over mijn verandering (ik had ook heel veel nieuwe kleding gekocht). In de zomer kreeg ik op vakantie bijvoorbeeld ook aandacht van jongens en knappe obers, haha. Ik werd gewoon aangesproken door jongens die ik niet kende. Ik voelde me beter, maar mijn spiegelbeeld was nog verreweg van tevreden: ik was niet mooi genoeg en overal zag ik vet. Het braken zette door, ook op vakantie. En na de vakantie ging ik verder ondanks alle waarschuwingen van mensen die mij lief zijn dat ik niet meer moest afvallen.

En om eerlijk te zijn ging het daarna ook bijna vanzelf. Ik was verzeild geraakt in een levensstijl waarin afvallen het doel bleef. Wat wel veranderde was mijn streefgewicht. Het werd steeds verlaagd, want nooit was het goed genoeg en als ik afgevallen was kon er nog wel iets meer af. Ik had trouwens besloten om op een andere manier verder te gaan: waarom braken als ik ook gewoon mijn eten kon laten staan? Als ik niet at, hoefde ik ook niks uit te braken. Mijn calorie intake was chronisch te weinig ten opzichte van mijn calorie verbruik, waardoor afvallen op een ONGEZONDE manier wel heel makkelijk voor mij werd. Het werd gewoon mijn manier van leven. 

>> Ik wil even heel duidelijk zijn dat dit dus echt geen goede manier van afvallen is en ik hoop ook echt dat niemand dit overneemt, want het is echt heel erg ongezond. Het breekt je op, mentaal en lichamelijk. <<

Thuis veranderde nog meer: veel vlees en bijvoorbeeld jus hoefde ik niet en ik begon apart te koken voor mezelf. En mijn angst voor ander voedsel werd steeds groter. En mijn ouders hadden niks door. Iedereen dacht dat het goed ging en dankzij de winter kon ik mijn lichaam verbergen achter lekkere dikke vesten en truien.

Wegen was ook iets wat ik bijna elke dag deed en als ik aangekomen was linkte ik dat met het eten van de dag ervoor. Maar dit is natuurlijk absurd, want iedereen heeft elke dag schommelingen. Dit kan komen door vocht, ontlasting of bijvoorbeeld menstruatie bij meiden/vrouwen. 

Het kon niet lang meer goed gaan

Doordat ik op een ongezonde manier ben gaan afvallen en ook nog eens veel te veel, liet mijn lichaam mij in de steek. Na de zomervakantie ben ik niet meer ongesteld geworden en mijn zenuwen begonnen het te begeven in mijn rechter- of linkerbeen doordat mijn zenuwen afknelde als ik met mijn benen over elkaar zat. Ik kreeg hier door een klapvoet: mijn voet reageerde niet meer normaal en klapte elke keer gewoon naar voren door de zwaai (of niet en dan struikelde ik).

Hier begon het hele traject met bezoekingen aan de huisarts en het ziekenhuis. De huisarts maar verwees me door naar een neuroloog en ik kreeg een zenuwonderzoek in mijn benen met dikke naalden die in mijn zenuwen werden geprikt. Ik kreeg vervolgens schokken door de draden die aan de naalden zaten en de arts observeerde hoe snel ik reageerde op de schokken.  Daar kwam dus uit dat het kwam door het afknellen van mijn zenuwen als mijn benen over elkaar zaten (zo bloot lagen mijn zenuwen).

Ik kwam onder toezicht te staan van mijn huisarts. Zij woog mij, liet mij bloedprikken en hevelde mij over naar een kinderarts die mij nog vaker bloed liet prikken en waar ik ook standaard gesprekken gepland kreeg om mij te laten wegen. Bloed prikken is iets wat ik echt vreselijk vind!! Maar de huisarts kon niks meer voor mij doen omdat mijn gewicht te laag werd om door haar behandeld te worden.

Ik beloofde de kinderarts ook dat het beter zou gaan, dat ik niet meer zou afvallen en dat ze zich geen zorgen meer hoefde te maken over mij. En heel eerlijk wilde ik ook niet meer, ik voelde me slecht, moe, sloom, futloos, ik kon me niet meer concentreren op school en het ging gewoon niet goed. Ik bleef ondanks alles toch afvallen. De levensstijl die ik opgebouwd had was zo’n routine en de eetstoornis was te sterk om een verandering aan te kunnen brengen. Ik had zoveel last van mijn dwangmatigheden dat ik alleen nog maar leefde om zoveel mogelijk te verbranden: ik kon bijvoorbeeld de kamer niet normaal doorlopen, als ik naar de keuken wilde moest ik langs elke hoek van de woonkamer en liep dus met een omweg of ik moest alleen al voor mijn sieraden 3 keer de trap op en af voordat ik die om mocht doen. De psycholoog die mij in de tussentijd behandelde vond ik vreselijk, ze begreep me niet, ze was onaardig en dwong alleen maar.

Kortom het ging mis: ik ben op een ochtend 2 keer flauwgevallen. De eerste keer was in mijn eigen slaapkamer en de tweede keer in de armen van mijn vader (die natuurlijk ook heel erg schrok). Ik werd opgenomen in het ziekenhuis toen ik onder de 42 kilo woog en ik kreeg een sonde in die ik absoluut niet wilde gebruiken. Veel voedsel werd omgezet in Nutridrink, een soort drinkvoeding. Ik moest er op een gegeven moment 5 op een dag. Hoe meer ik moest eten omdat ik niet ‘genoeg’ aankwam, hoe meer ik begon te sporten. Maar kostte wat het kost heb ik die sonde niet gebruikt. 5 weken lang heb ik met een sonde door mijn neus gelopen, het deed pijn, brandde en het was vies, maar die sondevoeding kwam mijn lichaam niet in!

Mijn eetstoornis had de regie in handen

Ik kon  al heel lang niet meer genieten van bezoek, maar in het ziekenhuis betekende bezoek overdag maar 1 ding voor mij: ik kon dan niet sporten of ik moest eten en anderen mochten absoluut niet zien dat ik at. Ik isoleerde mezelf, liep weg van anderen en vond praten sowieso erg lastig (dit was al begonnen in de ontwikkeling van mijn eetstoornis. Het is een eenzame ziekte, omdat je jezelf afsluit van alles om je heen). Het ziekenhuis voelde voor mij als een plek waar ik weinig mocht en vetgemest werd. Ik zag niet in dat ik ziek was. Ik kon ook alleen maar denken dat de mensen om mij heen wilde dat ik weer dik werd. In het ziekenhuis werd ik 2 keer per week gewogen en het was heel moeilijk voor mij om te zien dat het getal op de weegschaal steeg. Walging was er altijd, maar het werd erger en ik voelde me zo ontzettend dik. Ik kon alleen niet anders, want de kinderarts verbood me anders om op vakantie te gaan met mijn ouders. Bezoek van mijn ouders en vrienden vond ik wel heel fijn, maar alleen als het gepland was, zodat ik mijn eigen planning anders kon indelen. Helaas liepen de bezoekjes van ouders soms uit op ruzie, omdat ik maar bleef geloven dat iedereen me vetmestte. 

Ik en mijn sonde in het ziekenhuis. Ik had toen nog een pony, haha

Ik was voor de vakantie nog niet helemaal op acceptabel gewicht, maar mijn kinderarts wilde mij niet benadelen. Met mijn vader moest ik dan wel elke keer wegen en de Nutridrink moest van de kinderarts ook mee op vakantie (nou wilde ik sowieso elke week wegen, omdat ik mijn gewicht dan kon blijven controleren). Het was heerlijk om wel te gaan, maar een andere omgeving, ander voedsel en een ander klimaat waren voor mijn eetstoornis geen goede plek. Daarvoor zat ik nog te ver in mijn eetstoornis. Ik ben dan ook afgevallen in mijn vakantie, niet veel, maar desondanks heb ik wel genoten van mijn tweede huis. Ik kom al vanaf kleins af aan op Mallorca, dus een vakantie op Mallorca is voor mij als een kort bezoekje aan mijn tweede huis, een vertrouwde omgeving.

Na de vakantie heb ik 3 maanden thuis gezeten, omdat er in de kliniek waar ik aangemeld was nog geen plek was. Ook die tijd thuis was absoluut geen goede plek voor mij. Thuis was waar al mijn regeltjes waren ontstaan, waar het mis ging. Terug naar die plek maakte alles weer erger en ik viel nog meer af. Ik kon mijn ouders voor de gek houden door gewichten in mijn kleding te stoppen waardoor ik meer leek te wegen, veel te drinken voordat ik ging wegen en dat soort trucjes. Maar uiteindelijk heb ik alleen mezelf ermee gehad. Alleen had ik dat niet door, omdat ik mezelf niet meer was.

Je kunt wel nagaan dat de thuissituatie verschrikkelijk was. We hadden vaak ruzies, de spanning lag bij iedereen torenhoog en gezelligheid was er niet meer.
Een schuld gevoel heeft mij dan ook altijd in zijn greep gehouden. Spijt voor de sfeer, voor het kapot maken van ons gezin, voor het anders zijn dan anderen.. Ook al doe ik het niet bewust, ik voel me altijd schuldig. Nu nog steeds.

De kliniek
Op 6 oktober 2012 werd ik opgenomen in de kliniek van Accare in Smilde. In al die tijd waarin mensen zich met mij bemoeide tot aan mijn tijd in de kliniek heb ik altijd geloofd dat mensen een grap met mij uithaalde, dat ik niet ziek was en dat mijn ouders mij elk moment konden ophalen en mij naar huis zouden brengen.

Het was zwaar om afscheid te nemen van mijn ouders. Ook al heb je zoveel ruzie (zij eigenlijk met mijn eetstoornis en niet met mij) je houdt enorm veel van elkaar. Zij zijn boos uit frustratie, ze zien dat hun kind bijna tussen 6 planken ligt en willen niets liever dan weer een gezonde, stralende dochter.

In de kliniek ging het de eerste 3 maanden bar en bar slecht. Ik viel nog meer af, weigerde veel en had verschrikkelijke mentoren. Zij waren streng, dwingend en ik kon daar niet tegen. Bij mij werkt het beste dat ik zelf de regie in handen hebben, maar dat kon ik op dat moment niet. Na een poosje was ik zoveel afgevallen dat ze me eigenlijk allang niet meer in de kliniek mochten houden en dreigden dan ook dat ik naar het ziekenhuis moest. Mijn BMI was onder de 13. Een wil in mij wilde dat natuurlijk niet en wilde wel vechten, maar dat gevecht tussen die eetstoornis en jezelf is zo heftig en zo zwaar dat je het niet kunt winnen zonder doel voor jezelf. Uiteindelijk ben ik toch wel wat gaan ‘uitbreiden’, dit betekent dat je eetlijst uitgebreid wordt en dat je dus meer moet eten op een dag.

De groep meiden waarin ik terecht kwam waren al stukken verder dan mij qua gewicht, maar ook die hadden het enorm lastig door mijn komst. Want dat je gewicht beter is, betekent het niet dat je eetstoornis minder is. Als ik weigerde schreeuwde hun eetstoornis ook om te weigeren en als iedereen gewogen had was bijna iedereen wel blij als ze afgevallen waren, want de eetstoornis wil niets liever dan dat.

De eetmomenten hadden ups en downs. De ene keer at iedereen alles netjes op, de andere keer weigerde iemand of werd er gesmokkeld; kruimeltjes laten liggen, te licht besmeren, beleg juist van je brood schrapen, etensresten van je bord vegen tot zelfs stiekem bepaalde dingen niet nemen en zeggen dat je het wel had. Maar iedereen aan de tafel lette op elkaar en iedereen wist dan ook precies wie wat wel en wat niet had gegeten. Ik had voor het avondeten toen nog portiebakjes. Portie bakjes werden in de keuken klaargemaakt en waren voor meiden die er nog niet aantoe waren om zelf op te scheppen. De andere meiden moesten  wel zelf opscheppen. Voor mij leek altijd dat die meiden veel minder op hun bord hadden dan ik en dat was zwaar. Naast de eetmomenten voelde de meesten zich erg slecht, meestal lag het aan de maaltijd, maar iedereen had zo zijn moeilijke producten of maaltijden. Voor iemand met een eetstoornis zijn dat toch al snel de vettere happen zoals macaroni, spaghetti, lasagne en ga zo maar even door. Wel deden we spelletjes na de maaltijden zodat onze gedachten wat meer van de eetstoornis afgehaald werden.

Ik mocht nog niks, ik zat in bedrust. Dat hield in dat ik voornamelijk op de bank moest liggen. Ik mocht zelfs niet aan de tafel knutselen,want zitten zou te inspannend zijn... Naar buiten mocht ik alleen in de rolstoel en de eerste 3 weekenden mocht ik helemaal niet naar huis.
Mijn bloedwaardes waren veel te laag en dat was te gevaarlijk. De anderen waren bijna allemaal wel naar huis, dus het was rustig. Soms hadden we wel hele gezellige begeleiders.

Na een poosje mocht ik 1 dag naar huis en later werden dat er 2, maar dan moest ik zondag overdag alweer terug zijn zodat ik in Smilde at en weer veel later mocht ik het hele weekend blijven.

Een omkering

Ik had op een gegeven moment de motivatie om te eten, maar die motivatie was niet voor mezelf. Toen we op een zaterdag thuis aan de tafel zaten vertelde mijn moeder dat er een schietpartij was in winkelcentrum de Schelfhorst. Ik was nog aan het eten en zat bijna letterlijk met mijn hoofd in mijn bord en ik zat met veel tegenzin mijn bord leeg te eten. Mijn hoofd zat tijdens de maaltijden altijd vol met gedachtes over hoe vol ik zat, hoe dik ik me voelde en vaak vroeg ik me af hoeveel ik zou aankomen van het eten dat ik op at.

Totdat ik mij ineens besefte dat mijn broertje een kwartiertje daarvoor op de fiets naar zijn werk was gegaan. Hij werkte bij de C1000 in hetzelfde winkelcentrum.

Mijn ouders waren al wel in paniek, maar ik had niks door en kreeg niks mee. Totdat ik zelf het besef kreeg dat er een schietpartij gaande was in het winkelcentrum waar mijn broertje was. Ik raakte volledig in paniek, ik was zo bang en begon keihard te huilen :$ Ik was zo bang dat Jordy wat zou mankeren of zelf erger... Na een tijdje hadden we een collega van mijn broertje aan de telefoon en zij zei dat het goed ging met Jordy. We kregen hem na een tijdje zelf aan de telefoon en het enige wat hij kon zeggen was dat zijn collega voor zijn neus was doodgeschoten. Een klap was dat voor mij: Jordy zou misschien wel getraumatiseerd zijn. Voor zijn neus heeft hij gezien dat zijn collega werd doodgeschoten. Hij vertelde later thuis dat hij wegsprong achter een grote paal en dat hij achter de dader aan wilde gaan, maar dat hij zich niet kon bewegen. Daarna was hij naar de klantenservice gelopen en daar zag hij zijn collega, Ashana Wahl, op de grond liggen, dood.
Genoeg redenen voor mij om ervoor te zorgen dat niemand zich meer zorgen hoefde te maken over mij, ze moesten al hun aandacht aan Jordy besteden. Jordy is nogal en stille jongen, praat weinig, zegt niet wat hem dwarszit en kropt alles op.

Ik begon dus met eten. Mijn gewicht steeg, hoe moeilijk dat ook voor mij was en uitbreidingen kreeg ik vaak. Doordat je meer eet, gaat je lichaam weer meer verbranden en moet je weer meer eten. Concurrentie was er nog steeds, maar de kliniek was wel een plek die me enigszins beter heeft gedaan omdat ik mijn eten daar niet mocht afwegen, ik moest eten wat de pot schaftte (of eigenlijk wat de kar bracht) en mijn bewegingsdrang werd afgebouwd. 

Deze foto's zijn gemaakt tijdens mijn verrassingsfeest in 2012

Naast mijn anorexia kreeg ik alleen wel te maken met een schoonmaak dwang en enorm veel angst voor calorieën van ander voedsel. Zo ben ik bijvoorbeeld heel erg bang dat er ook maar iets van eten van een ander in mijn eten terecht kan komen en dat ik daar veel van kan aankomen. Bijvoorbeeld doordat iemand naast mij met zijn eten zwaait en dat er eten in mijn eten komt, als ik buiten ben en het waait kan er misschien wel eten via de wind in mijn mond komen o.i.d. of als aanrechten, deurklinken of de hendels van keukenkastjes vies zijn waardoor calorieën in mijn eten terecht komt als ik die plekken eerst aanraak en dan mijn eten. 

Het sporten en dwangmatig schoonmaken werden een compensatie voor mijn eetstoornis. Ik had geen controle meer over het eten en over mijn gewicht, dus zocht mijn eetstoornis iets anders om de controle over te hebben. Net zoals altijd maar bezig zijn met iets om maar niet stil te hoeven staan bij mijn gevoel. Dit speelt nog steeds.

Na een hele tijd was mijn gewicht weer hoog genoeg om te mogen sporten met de groep meiden, PMT heette dat en ik mocht onderwijs volgen. Ik had dat jaar een soort tussenjaar van school omdat ik niet aan mijn 5^e leerjaar kon beginnen, maar er waren wel opdrachten die ik van school kreeg.

In de kliniek gingen we doelen opstellen en uitdagingen aan. Uitdagingen konden bijvoorbeeld zijn variëren met broodbeleg en niet altijd de caloriearme varianten gebruiken, moeilijkere koeken proberen en sommige meiden gingen bijvoorbeeld de uitdaging aan om roze koeken, chocola of taart te eten. Andere doelen konden zijn dat je juist weer meer contact ging zoeken met je vrienden of dat je af en toe mee zou draaien op je eigen school als je langer thuis mocht blijven. 

Ondanks alle gesprekken die ik had, steun die je toch wel kreeg van de meiden en de begeleiders, bleef het lastig. Ik kwam aan omdat het ‘moest’, ik at omdat het ‘moest’ maar nooit omdat ik het zelf wilde. Ook was de concurrentie van andere eetstoornissen mij een doorn in het oog en na 8 maanden mocht ik eindelijk naar huis. Ik voelde dat het niet mijn plek was. Thuis ging het een hele tijd goed, tot het weer misging in de zomervakantie. Weer ander voedsel, proberen te eten zonder lijst en gewoon op gevoel eten. Het was te weinig. Ik creëerde toch weer mijn eigen regels. Ik moest elke dag precies evenveel eten. Ook al had ik trek, het mocht niet meer, want misschien zou ik dan wel heel veel aankomen. De oorzaak was simpelweg omdat ik nooit voor mezelf aankwam. 

Dit was bij mijn afscheid in de kliniek

In de periode die ik daarna thuis zat, kwamen alle regeltjes weer terug en mijn gesprekken bij mijn psycholoog hielpen niet. Ook bleef ik onder toezicht van de kinderarts. Mijn therapie bij de psycholoog die ik had liep vast omdat mijn psycholoog mijn vertrouwen wederom geschaad had (waarom zal ik besparen, want het is al een heel lang verhaal).

Thuis liep het verschrikkelijk. Op Tweede kerstdag ben ik bij een oude vriendin van mij ingetrokken voor 7 weken. Op Eerste kerstdag ging het namelijk volledig fout, de hele dag had ik al weinig gegeten vanwege persoonlijke omstandigheden van die vriendin waar ik de hele dag geweest was (en ik kon daar niet eten). Toen ik thuis was moesten we al avondeten en dat was voor mij heel lastig omdat ik de hele dag al weinig gegeten had, dus de drang om het avondeten over te slaan is dan heel groot. Ruzie volgde en ik liep weg, zonder jas, in de kou, richting mijn oude vriendin. Zij boden mij aan dat ik bij hun mocht blijven, maar mijn ouders kwamen mij halen en ik wilde wederom niet dat een ander zou zien dat ik at. Plus ik wilde altijd persé bepaalde merken. Ik wist altijd hoeveel calorieën etc. er in zaten. Al met al leef je gewoon in een gevangenis.  De volgende ochtend ging het dus weer mis en mocht ik dus bij mijn oude vriendin intrekken. Leontien heeft in de tussentijd met mij gebeld, geskyped, ik moest videodagboeken opnemen en we stelden doelen in. Ik had een bord in mijn kamer gekregen waar ik de doelen opgeschreven had en daar gingen we mee aan de slag. Ik wilde graag een voorbeeld zijn voor andere meiden.

Desondanks vond ik het maar vreselijk dat heel Nederland kon zien hoe eetgestoord ik was, hoe ik mijn eten afwoog, wat ik at, hoe last ik had van mijn bewegings- en schoonmaakdwang, gewoon alles. Ik voelde me nog meer gevangen omdat iedereen de hele dag op mijn neus zat, althans mijn eetstoornis wilde niet dat anderen in mijn leven mij konden helpen en alles zagen.

In overleg met Leontien en de mensen achter de schermen hadden we dan toch maar de stekker eruit getrokken. Ik wilde Leontien haar tijd niet verdoen, omdat het mij niet lukte. Ik wilde dat Leontien haar tijd kon besteden aan iemand die toch écht wilde (ik wilde wel, maar mijn eetstoornis niet) en daarom zie je mij ook niet tijdens de afleveringen. Rafaela is wel te zien in de reeks afleveringen, zij zat bij mij in de kliniek. 

in de tussentijd had mijn moeder contact gezocht met stichting Leontien en die zochten nog kandidaten voor Tot Op Het Bot. Ook daar heb ik een heel traject voor moeten doorstaan in die tussentijd: opnieuw mijn verhaal vertellen, formulieren invullen en motivaties geven waarom ik geholpen wilde worden door Leontien zelf. Ik kwam er doorheen, maar ondanks mijn wil en steun van Leontien en iedereen die er nog meer bij betrokken was, lukte het niet. Thuis liep het verschrikkelijk. Op Tweede kerstdag ben ik bij een oude vriendin van mij ingetrokken voor 7 weken. Op eerste kerstdag ging het namelijk volledig fout

Wel begon ik aan mijn examenjaar en daar bijtte ik me in vast. Leren, leren en nog eens leren was mijn motto. Soms maakte ik dagen tot 3 uur ’s nachts en ik ben met een 8 gemiddeld geslaagd. Wel had ik geen gym, omdat het niet mocht vanwege mijn ondergewicht.

Na een tijdje ging ik een nieuwe behandeling aan bij een andere instantie, Balanz, in Hengelo/Enschede. De psycholoog die ik daar had was echt super. Maar desondanks lukte het niet écht aan te komen. Wekelijks ging het met mijn gewicht op en af, op en af. Mijn psycholoog nam na een poos ontslag om persoonlijke redenen en ik kreeg een ander, ook die kon niet lang blijven vanwege contracten etc. En ik kreeg weer een nieuwe. De enige persoon die al die tijd is gebleven was de ervaringsdeskundige (een jonge dame die zelf hersteld is van een eetstoornis) en met haar vervolgde ik de meeste gesprekken. Het was voor mij ontzettend moeilijk om elke keer een andere psycholoog voor mijn neus te krijgen. Elke keer alles opnieuw uitleggen en weer opnieuw beginnen. En het belangrijkste was misschien nog wel een vertrouwensband krijgen. Want nog steeds vind ik het lastig om mensen te vertrouwen doordat mensen mij zo vaak in de steek gelaten of teleurgesteld hebben.

Hoe is het nu?
Anno nu heb ik nog steeds ondergewicht, dat weet ik. Maar het gevecht blijft lastig. Wel weet ik dat ik moet eten, dat het fout is om maaltijden over te slaan en dat ik eigenlijk moet aankomen, maar dat is misschien nog wel het lastigst, omdat ik nog steeds het gevoel heb dat ik ‘te dik’ ben. Wel ben ik blij dat ik de touwtjes in eigen handen heb en dat mensen mij niks dwingen, omdat dat juist tegendraads werkt.

Ik weet ook dat ik mooi wil zijn en aantrekkelijk en dat ik ook ooit een relatie zou willen. Ik weet dat ik nog steeds niet ongesteld ben geweest in de tussentijd en dat de kans op kinderen later heel klein is.. Nu ben ik dus ook bang dat een mogelijke vriend in de toekomst mij misschien niet eens wilt als ik geen kinderen kan krijgen en ik weet wel zeker dat ik mezelf zo ga haten als ik inderdaad geen kinderen kan krijgen. Ik wil mijn studie volhouden, ik wil het halen en afmaken en ik wil een toekomst.

En misschien voor nu wel het belangrijkste: ik ga studeren. ik heb vanaf mijn examen in 2013 2 tussenjaren gehad waarin ik veel bezig ben geweest met acteren, zingen, cursussen volgen voor acteren, figureren, castings bezoeken etc.

Ik woon nu op mezelf en wil deze kans aangrijpen om mezelf aan te pakken, om mijn toekomst te kunnen voortzetten en mijn ouders niet meer tot last te zijn. Ik wil mezelf ontplooien, groeien en leren. En ik moet dan ook aankomen, anders hou ik het niet vol ben ik bang. Ik ben er nog lang niet, maar ik ga eraan werken. Natuurlijk kan ik dit niet alleen en hoop ik dat ik voor degenen die dit lezen en ook struggles met zichzelf hebben, (of het met eten te maken heeft of iets anders, dat maakt niet uit) ook de kracht proberen te vinden om aan zichzelf te werken voor een mooie toekomst. Want dat verdient iedereen!

Mijn verhaal had kort en bondig kunnen zijn, maar ik wilde écht eerlijk en open zijn.

Liefs,
Lucinda.