''Al voordat ik stopte met mijn blog was ik mentaal op''

Mijn laatste blog schreef ik op 20 juni waarop ik (tijdelijk) afscheid wilde nemen. Maar toch ergens heb ik behoefte om mijn gedachten, angsten en moeilijkheden te delen. Ik heb dit in de afgelopen tijd op een anonieme blog gedaan, maar al vanaf het begin voelde het niet helemaal goed.

- Sorry dat ik weer van die lange posts schrijf.

Voordat ik me ertoe kon zetten om deze blog te schrijven heb ik al tien keer getwijfeld of ik deze blog wel of niet zou schrijven. Ook tijdens het schrijven ben ik steeds in mijn hoofd bezig met wat anderen hiervan zullen denken. Met name ben ik dan bang dat mensen denken dat het een schreeuw om aandacht is, terwijl mijn insteek juist is om met mijn verhalen anderen te helpen of hopelijk een klein beetje te kunnen inspireren.

Ik voelde me veilig om anoniem te bloggen omdat niemand mij kon herkennen, maar aan de andere kant ben je juist minder benaderbaar omdat je anoniem bent. Tenminste ik heb dat als ik blogs lees. Ik vind het fijner om een gezicht voor me te hebben, alsof je degene al kent die zijn of haar verhaal deelt.

Hoe het nu met me gaat
Om heel eerlijk te zijn wisselt het heel sterk. Ik kan goede momenten hebben, maar op heel veel andere momenten word ik opgeslokt door angst en emotie. En dat is vermoeiend. Geestelijk kost het zoveel energie. Maar door alle emoties en het piekeren lig ik 's nachts ook vaak lang wakker en daardoor raak je op een gegeven moment ook uitgeput.

Toch ging het eind 2016/begin 2017 veel beter. Ik deed veel meer sociale dingen en kreeg een relatie met een hele lieve vriend.

Gestopt met de opleiding
Al voordat ik stopte met mijn blog was ik mentaal op, daardoor ben ik ook gestopt. In die jaren van mijn eetstoornis was ik ontzettend veel bezig met mijn lichaam, bewegen en presteren op school. Ik deed niks anders dan leren, leren, leren, leren en sporten. Maar in de laatste twee periodes van school lukte het me niet meer om te leren voor mijn tentames. Van 8en en 9ens ging ik naar zesjes.

De eetbuien waren nog steeds aanwezig en ik begon mezelf weer als te dik te zien. Maar ik kon het niet stoppen. Periodes van laxeermiddelen en braken kwamen terug, maar niet voor lang. Diep in mezelf wist ik dat het mij niet zou helpen.

In de zomervakantie heb ik heel veel thuisgezeten, ik durfde mezelf ook nauwelijk in een korte broek of jurk te vertonen. Daarna zou ik beginnen in september met de Minor Fotojournalistiek en ik had daar zo ontzettend veel zin in. Maar ergens waren mijn doorzettingsvermogen en mijn innerlijke motivatie nog dieper in mijn schoenen gezakt.

Eenmaal op de minor voelde ik me niet talentvol, lelijk, dik en het niet eens waardig om de opleiding te volgen. Iedereen was zo goed, maar ik niet. Na vier werken ben ik gestopt met de minor en de hele opleiding. Het lukte me allemaal niet meer om boeken te lezen voor school en opdrachten te maken.
Het enige wat ik deed was mezelf weer opsluiten in mijn kamer of in huis bij mijn vriend. Wel was ik weer hulp gaan zoeken, omdat ik merkte dat ik mentaal achteruit ging.

En nu?
Ik merk aan mezelf dat ik gewoon op ben. Mijn hoofd is elke dag zo druk met angsten, emoties en is constant aan het vergelijken met anderen. Ik kan niet eens meer fatsoenlijk over straat of simpel weg een film kijken zonder dat ik mezelf lelijk, dik en onwaardig vind/voel. Sociaal ben ik nauwelijks meer actief en thuis is weer die veilige haven geworden waarin ik mezelf kan verstoppen.

Het lukt me bijvoorbeeld ook niet om te sporten. Ik kan me er absoluut niet toezetten, terwijl ik in mijn hoofd wel de hele tijd bezig ben met dat ik dat zou moeten doen. Want ik voldoe namelijk niet aan de ideaal van tegenwoordig: de fitgirl. En dat maakt mij niet goed, mooi, knap, slank, etc. genoeg. Ik ben bijvoorbeeld nu ook alweer bezig met dat de zomerperiode eraan komt en ik me schaam voor mijn lichaam. Zeker als ik weer in korte broek, jurk of bikini moet lopen.

Ik heb weken dat ik elke dag/nacht verdrietig ben omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Ook heb ik dagelijks een schuldgevoel richting mijn vriend. Hij is er voor mij en ik ben er voor hem. Toch voelt het alsof ik hem niet verdien en alsof ik hem pijn doe. Maar hij betekent echt alles voor mij. Dat schuldgevoel maakt het nog erger. Hij zit namelijk ook niet goed in zijn vel en ik hoor er juist voor hem te zijn. Ik wil dat hij gelukkig is.

Het ergste is eigenlijk nog dat in mijn ogen de mensen om mij heen soms beter af zonder mij. Ik heb weleens gedacht: ''Kon ik maar een ziekte van iemand anders overnemen, zodat hij of zij een gelukkig leven kan lijden.'' Zo kan ik de mensen om mij heen geen pijn of verdriet meer doen. En ergens voelt het alsof ik iedereen daarin tegenhoud. Er is eigenlijk nog iets wat ik hierover zou willen zeggen, maar doe ik (voorlopig) niet. Na 10 jaar ben ik om eerlijk te zijn ook weleens klaar met het vechten. Ik wou zo graag dat het over was.

De afgelopen twee dagen kon ik mezelf ook niet meer uit bed krijgen. Eigenlijk moest ik naar mijn werk en ik voel me ook daarover heel schuldig dat ik er niet was. Maar ik kon het gewoon niet. En ondanks dat ik dan een keer wel voor mezelf kies, voelt het zo verschrikkelijk fout. Het werk is deels nog een beetje houvast wat zorgt voor een beetje regelmatigheid in mijn leven en daar ben ik mijn baas/de werknemers ook heel dankbaar voor.

Soms voel ik me ook erg alleen, alsof mensen me niet willen of kunnen begrijpen. Er zijn ook maar weinig mensen met wie ik op dit moment kan delen hoe ik me werkelijk voel. En zeker als je dan 's nachts verdrietig bent en wakker ligt, ook al ben je nog zo moe, dan is het onbeschrijfelijk hoe eenzaam je je dan kan voelen. Niemand die je op dat moment even vasthoudt en tegen je zegt dat het allemaal goed komt. Of dat het oke is.

Be there and listen
Het enige wat ik jou eigenlijk mee wil geven met deze blog is neem de tijd om te luisteren en laat degene die niet lekker in zijn vel zit niet in de steek. Je hebt misschien geen flauw idee hoe erg je iemand helpt door er simpelweg te zijn. Ik weet bijvoorbeeld niet altijd even goed hoe ik moet uiten wat ik voel en wat ik denk. En wat ik voel en denk kan dagenlang hetzelfde zijn of keer op keer terugkeren. Dat kan je natuurlijk op den duur gaan vervelen en het gevoel geven dat het toch allemaal niet helpt. Maar het betekent zoveel voor iemand als je er bent. Hou degene vast, zeg desnoods duizend keer hetzelfde, maar geef niet op.