'Waar ik me voorheen vastbeet in het sporten en leren, reageer ik dat nu weer af op niet lief zijn voor mezelf'

Eigenlijk zou ik nu moeten leren, maar ik kan mezelf er niet toe zetten. Ik heb dat altijd tijdens de tentamenperiode. Je bent vooral thuis, hebt meer tijd om na te denken. Ik zit dan altijd een beetje met mezelf in de knup. Nu is het anders. Ik ben er de laatste tijd teveel mee bezig. 

Om me heen en op social media kom ik de een na de ander tegen die mooie resultaten behaalt in de sportschool. Zelf ben ik er ook mee bezig, niet alleen omdat de zomer eraan komt, maar omdat ik trots op mijn lichaam wil kunnen zijn. En een deel van mij zegt pas trots te kunnen zijn als ik dat resultaat ook behaal. Onzin natuurlijk, want je moet gelukkig zijn met wie je bent en hoe je eruit ziet. Was het maar zo makkelijk.

Sinds ik besloot te herstellen van mijn eetstoornis in januari vorig jaar, begon ik met veel te eten. Daar was ik ook stiekem wel blij mee, want ik mocht weer eten. ''Verboden'' en ongezond voedsel liet ik nog steeds links liggen. Op een gegeven moment ging ik minder eten omdat ik bang was nog meer aan te komen en ik ging snel weer sporten. Alles om het moeten en niet mogen. Niet mogen aankomen, mooi en slank moeten zijn en dat zit er nog steeds in bij mij. Achteraf is dat misschien geen goede zet geweest, want daarmee heb ik misschien het herstellen wel onderbroken. 

Nu heb ik soms de kracht en motivatie niet meer om naar de sportschool te gaan. Dat compenseer ik dan weer met wandelen. Maar toch denk ik dan weer dat ik het resultaat niet behaal als ik blijf wandelen, dus ik moet weer naar de sportschool. Daar heb je dat moeten weer... En om eerlijk te zijn ben ik een beetje klaar met het moeten. Ja ik vind het fijn om te sporten, ja ik heb doelen, maar ik ben de discipline een beetje kwijt om mezelf te dwingen. Daarnaast hou ik mezelf soms tegen om te gaan, bijvoorbeeld als ik een opgeblazen buik heb, want dan schaam ik me. Of als ik in de spiegel kijk en denk dat mensen me toch dik en lelijk vinden.

Een andere vorm van discipline: ik werkte elke dag alleen maar aan school. Nu is mijn concentratie ver te zoeken. Normaal zou ik mezelf dan dwingen, maar dat kan ik niet. Wat ook wel weer voor stress zorgt, want mijn cijfers zijn lager. 

Waar ik me voorheen vastbeet in het sporten en leren, reageer ik dat nu weer af op niet lief zijn voor mezelf. Een gevolg daarvan is soms juist teveel eten. Gelukkig is dat al veel minder dan voorheen, maar nog steeds kan het zo zijn dat ik elke week een dag heb waarop ik binge. Puur omdat mijn lichaam honger heeft en ik alleen maar aan eten kan denken. Vaak is dat een reactie op dagen dat ik teveel sport en/of te weinig eet of mezelf de grond in trap. Soms wou ik dan dat ik die discipline had om mezelf dan toch tegen te houden, net zoals in mijn slechtere periode. Niet om niks te eten, want zover wil ik nooit gaan, maar wel dat ik weer kan vastbijten in andere dingen in plaats van de hele tijd bezig te zijn met negatief denken over mijn lichaam en invullen wat anderen van mij denken. 

'Misschien heeft mijn lichaam het ook nog steeds nodig om te herstellen, ik weet het niet'

Soms ben ik gewoon bang. Dan wil ik niet alleen zijn of vertrouw ik mezelf niet met eten. Puur uit angst dat ik meer eet dan het punt waarop ik verzadigd ben, bang dat ik weer moet compenseren. Want dat heb ik de laatste tijd ook gedaan.

Het is ook een beetje een identiteitscrisis. Voorheen was ik bang om aan te komen, want wie ben ik zonder die eetstoornis en nu raak ik ook nog eens datgene kwijt waar ik zo goed is was: gedisciplineerd zijn. Sporten en leren, hoe laat of vroeg het ook zou worden, ik deed het.

Dus ik weet precies wat ik moet doen: regelmatig en voldoende eten en het sporten weer oppakken omdat het mijn uitlaatklep was. Maar ik ben teveel in mijn hoofd bezig met hoeveel ik dan moet eten, wat ik dan mag eten, wat anderen van mij vinden en hoe anderen mij zien als ik in de sportschool ben, dat ik constant aan het stressen ben. Én niet geniet van het sporten. Dus wil ik dan weer thuis gaan sporten, maar dan denk ik weer dat ik daar toch geen resultaat mee haal.

En een tweede: niet te snel resultaat willen. Het kost tijd. Geen week, geen maand, maar maanden en dat moet ik accepteren. Dat geldt ook voor een manier vinden van eten wat ik prettig vind en wat werkt. Het kost tijd om alles op de rit te krijgen. Misschien heeft mijn lichaam het ook nog steeds nodig om te herstellen, ik weet het niet. Maar het is gewoon frustrerend, omdat ik het gevoel heb dat ik steeds verder van mijn doel af sta. 

Van mezelf houden is ook nog een dingetje. Soms gaat het goed, maar de laatste tijd toch iets minder. Als ik nou gewoon van mezelf kan houden op dit moment, hoef ik ook een stuk minder te stressen en ben ik ook een stuk vrolijker. Dat merk ik op de vele dagen dat ik lekker in mijn vel zit. Maar omdat ik de hele dag mijn lichaam met me mee heb, zit ik toch weer wat vaker in het negatieve gevoel. Een beetje die standaard dingen: buik, heupen, kont, bovenbenen... 

Ik zit nu weer een tijd naar mijn scherm te staren met de vraag of dit niet gewoon allemaal gezeur is en of ik het wel moet posten, want ik schaam me er juist voor. Maar aan de andere kant heb ik beloofd jullie op de hoogte te houden, dus moet ik dat ook doen. Hopelijk lucht dit een beetje op.

Het meest baal ik er eigenlijk nog van waarom dit gebeurt. Waarom kan ik niet gewoon normaal doen, normaal denken, normaal eten en resultaat boeken? Ik sta op zo'n mooi punt in mijn leven. Eigenlijk ben ik voor een deel heel gelukkig: na een lange tijd een relatie met iemand waar ik veel van hou. Dat wil ik absoluut niet kwijt. Door dit alles ben ik juist bang dat ik alles weer kwijt ga raken. Dat wil ik absoluut niet. Ik wil hem ook niet tekort doen.

Nu ben ik echt klaar. Sorry. Ook sorry voor eventuele spelfouten, maar ik kan het op dit moment gewoon even niet teruglezen. Dit is bovendien ook een reden (naast drukte) waarom ik de laatste tijd geen video's heb gemaakt en niks meer gepost heb.