'Ik ben nu weer gezond, dus ik moet me niet zo aanstellen'

Het heeft even geduurd voor deze post online stond, maar ik moest op de een of andere manier weer een drempel over om toch te schrijven over hoe ik me voel en hoe het met me gaat. Ik heb al zo lang niet meer kunnen posten, dat ik me daar ook een beetje voor schaam en bang ben of jullie nog wel wat over mij zouden willen lezen. Het slaat waarschijnlijk nergens op, maar ik ben goed in denken voor anderen.

Het idee om te gaan posten kwam door de reclame voor de documentaire over een meisje die vecht tegen haar anorexia: Emma Wil Leven. Toen ik het verhaal las en de teaser zag, werd ik gewoon verdrietig. Het komt zo ontzettend dichtbij. Ik weet dan dat ik in dezelfde situatie heb gezeten, dat ook ik mee werkte aan opnames om anderen te helpen of te inspireren om beter te worden, maar uiteindelijk niet meer mee kon werken. Anders was ik te zien geweest in een van de afleveringen van Tot Op Het Bot met Leontien van Moorsel.  Maar dat even terzijde.

Als ik de beelden zie, dan zie ik zo’n ontzettend mooie meid die net als ik wil vechten voor haar leven, maar het eigenlijk niet kan, omdat de eetstoornis te sterk is. En dan vraag ik me altijd af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Hoe kan zo’n mooie meid zo diep wegzakken? Omdat de documentaire pas dinsdag (22 november 2016) te zien is om 21:20 op NPO 3, weet ik niet wat het verhaal is achter Emma. Maar als er dan meteen al bij staat dat Emma ging voor haar leven, maar deze uiteindelijk toch kwijtraakte, komt dat extra hard binnen.

Waarom?  

Dat is de enige vraag die in me opkomt. Waarom heeft Emma niet de kracht gevonden om voor haar zelf te kunnen vechten? Waarom mag Emma niet voelen hoe fijn het is om weer gezond te zijn en zoveel mooie dingen terug te krijgen als sociale contacten en nieuwe vrienden? Waarom ik wel en zij (en vele anderen) niet? De laatste tijd zie ik zoveel berichtjes voorbij komen van meiden die zijn overleden aan hun eetstoornis, dat ik het gevoel heb dat mijn ''problemen'' niet serieus zijn, dat het niet eens problemen zijn en dat ik me gewoon niet zo moet aanstellen.

Ook ik zit de laatste tijd wel wat vaker in de knoop met mijn zelfbeeld en datgene wat ik eet, omdat ik juist meer ‘’eetbuien’’ heb, waar ik me ontzettend voor schaam en ook eigenlijk niet eens wil noemen. Maar ik voel ineens zo’n drempel om daarover met mensen te praten, want ik heb het gevoel dat ik gewoon niet mag zeuren. Er zijn mensen zoals Emma die dagelijks hun leven verliezen aan een eetstoornis, of mensen met een depressie en andere problemen. Dat van mij voelt er niet meer serieus bij, want ik zit toch weer op gezond gewicht, dus ik mag niet zeuren. Daarom ben ik maar weer begonnen aan een dagboek.

Een dagboek om niemand anders lastig te vallen met mijn gedachten en gevoelens, maar ook om het voor mezelf te houden, omdat ik me er enorm voor schaam. Maar dat ik het er soms moeilijk mee heb, wil niet zeggen dat het niet goed met me gaat. Ik ben namelijk gezond, ik heb inmiddels mijn derde menstruatie (waar ik ontzettend blij mee ben) en ik ben zoveel vrolijker tegenwoordig. Maar de psychologische dingetjes blijven toch wel aan me knagen. Dingen die ik vroeger heb meegemaakt, angsten voor de toekomst en onzekerheden over mezelf. Daarom heb ik sinds kort weer gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts. Ik merk namelijk dat ik dagen heb waarop ik heel veel nadenk over eten en mijn lichaam dat ik me niet altijd goed kan concentreren op school en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Daarnaast heb ik de laatste tijd veel stress gehad. 

Die psychische dingetjes zorgen er mede voor dat ik de laatste tijd meer ‘’eetbuien’’ heb, wat ervoor zorgt dat ik weer wil compenseren en dagen juist weinig eet en daardoor weer honger krijg en vervolgens weer meer ga eten. Ik zie die vicieuze cirkel gebeuren en heb daardoor met mezelf afgesproken om weer aan mezelf te werken, zodat ik regelmatig eet en als ik een keer extra eet, ook niet compenseer. Maar die ‘’eetbuien’’ voelen zo slecht, omdat ik altijd bang ben geweest hier last van te krijgen. Mij werd ook altijd verteld dat ik zoveel controle had, dat mij dat nooit zo gebeuren en kijk nu. Dat zorgt dus voor meer onzekerheid, maar ook angst, stress en negativiteit.

Daarnaast wil ik me in mijn dagboek juist focussen op positiviteit. Dus als ik negatieve gedachten heb, wil ik er positieve tegenover zetten. Ik wil van me af kunnen schrijven, zodat ik er niet over blijf piekeren. Ik ben dan nu weer gezond en wil ook af van de negatieve gedachten die ik heb. Ik zie het voor mezelf als een soort zoektocht naar een betere versie van mezelf en dat heeft tijd nodig. Mocht het niet lukken, schroom ik er niet voor om toch hulp te zoeken. Zo heb ik nu hulp van de praktijkondersteuner, maar mocht ik uiteindelijk ‘’eetbuien’’ blijven houden, wil ik ook hulp zoeken bij een diëtiste.

Ondanks dat ik hier nu last van heb, wil ik meiden die moeite hebben met eten niet bang maken voor beter worden. Want ik voel me echt zoveel beter dan de tijd waarin ik ondergewicht had. Dat ik nu ineens last heb van eetbuien, wil niet zeggen dat jullie dat ook krijgen. En dat Emma helaas niet meer kan vechten voor haar lichaam, wil niet zeggen dat jullie nooit beter kunnen worden. Ik dacht altijd dat ik nooit beter zou kunnen worden en kijk mij nu. Blijf vooral hoop houden en zoek naar de redenen en doelen in je leven waarom JIJ beter wilt worden. Doe het niet voor een ander, want dan val je weer terug.

Ik geloof dat iedereen – ongeacht je een eetstoornis, andere of geen problemen hebt – sterk en mooi is. De moeite zit hem erin het nog te geloven en positief te worden in het leven. Positief te gaan denken, zodat je ook minder stress hebt en meer ruimte creëert voor leuke dingen. Geloof me, je wordt er zoveel gelukkiger van. Soms moet je alleen de kracht vinden om de drempels over te gaan.

Veel liefs en een dikke knuffel. <3

Foto's: We Heart It