Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen..
wil aanpakken, dan weet ik precies hoe ik het wil zeggen. Zodra ik dan bezig ga met het schrijven van mijn blog blijkt het toch allemaal een stuk moeilijker dan het lijkt.
Ik heb besloten om persoonlijker te gaan schrijven. Het was eigenlijk al iets wat ik wilde doen toen ik met mijn blog begon, maar ik durfde het niet. Persoonlijk zijn betekent jezelf blootgeven en als ik mezelf blootgeef loop ik de kans dat mensen mij beoordelen of veroordelen. Mijn angst is dat iedereen die dit leest, vindt dat ik mezelf aanstel, dat ik zeur en dat soort dingen. Vaak voel ik mezelf ook niet goed genoeg om te vertellen wat er aan de hand is, want het valt toch allemaal wel mee.. er zijn toch ergere dingen? Waarom zou ik jullie dan lastigvallen met mijn verhalen, gedachtes en angsten?
Sinds ik veranderd ben van levensstijl en het boek Girl Online heb gelezen (hier komt nog een recensie van), ben ik gemotiveerder om mijn angsten aan te pakken. Ook wil ik heel graag mensen helpen en schrijven is iets wat ik leuk vind. Maar als je iemand wilt helpen, moet je er zelf voor open staan en zelf natuurlijk ook open durven zijn. Door mijn verhaal, gedachtes en ervaringen te delen hoop ik dat er lezers zijn die zich ook durven bloot te geven en hun verhalen, angsten en ervaringen met mij durven te delen. Als ik iets geleerd heb is het namelijk wel dat jij je moet uiten, anders loop je vast, krop je het alleen maar op en kun je psychisch of fysiek in de knoop raken. Je gevoelens uiten kun je op vele verschillende manieren: schrijven, praten, tekenen, schilderen, op een andere manier creatief zijn, liedjes schrijven, noem maar op. Sporten, dansen en andere fysieke sporten zijn wel manieren om je frustratie even los te laten, maar het is eigenlijk een manier om het weg te stoppen. Je angsten, gevoelens en gedachtes delen met anderen en dus te benoemen of te beschrijven, is een manier van je angst aangaan, want voor veel mensen is het al lastig om te delen wat er in hem of haar omgaat.
Toch is er een stem binnen in mij die schreeuwt dat ik deze blog absoluut niet online mag gooien, in ieder geval niet als mezelf. Het is zoveel veiliger om het anoniem te doen, want dan weet niemand over wie het gaat, maar als ik dat ga doen, pak ik weer mijn angst niet aan. Én ik wil naast mijn verhalen gewoon blijven bloggen over mijn DIY's en andere dingen. Ook dat zou wel anoniem kunnen, maar als ik anderen wil aansporen om te delen wat er in hun omgaat, dan voelt het toch oneerlijk naar jullie toe als ik het anoniem zou doen.
Ik wil namelijk een plek creëren voor mezelf waar ik open en eerlijk kan zijn. Een plekje waar ik kwijt kan wat me dwarszit en waar ik hopelijk mensen kan vinden die me (willen) begrijpen.
Begrip, dat is iets wat ik in mijn omgeving namelijk niet zo snel vindt. Ik neem het niemand kwalijk, maar als (bijna) niemand in je omgeving je begrijpt (of wilt begrijpen) kun jij je heel eenzaam voelen. En ik voel me wel eens eenzaam, niet altijd, maar vaak toch wel. In films en series lijkt het altijd zo mooi: 2 bbf's die alles met elkaar delen, elkaar altijd begrijpen en weten wanneer ze elkaar nodig hebben. In werkelijkheid is het toch echt anders, maar dat is mijn ervaring.
Ik wil jullie er nog één keertje op wijzen dat ik jullie absoluut niet wil lastigvallen met mijn problemen en ik hoop dat jullie ook durven delen wat er in jullie omgaat.
Ik wens jullie allemaal een fijn weekend!
xx
Hoi Lucinda,
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat als je persoonlijker wilt schrijven je dat gewoon moet doen. Volg je droom! Maar ik begrijp je twijfels wel. Zelf vind ik het ook moeilijk om mijn gevoelens en gedachten te uiten, vooral mondeling. Dan kan ik meestal gewoon niet de juiste woorden vinden. Schrijven gaat beter, maar dan denk ik altijd dat het zo heftig overkomt (geschreven woorden maken vaak meer indruk dan gesproken woorden).
Toch denk ik dat het goed is om persoonlijker te schrijven. ‘Intimiteit’ moet namelijk van twee kanten komen: als jij wilt dan anderen hun ervaringen met jou delen, zal je zelf ook open moeten zijn. (Hm, eigenlijk kan ik deze tip net zo goed aan mezelf geven, want ik vergeet ook vaak dat als ik wil dat anderen opener tegen mij zijn, ik mezelf ook meer moet uiten.)
Ik begrijp dat als je je problemen deelt, het voelt alsof je anderen lastigvalt met je eigen sores. Dat gevoel heb ik ook vaak. Maar als anderen hun problemen met mij delen, vind ik dat meestal geen probleem. Ik vind het fijn om anderen te kunnen helpen, en jij wilt ook graag anderen helpen. Ik denk dat je persoonlijker bloggen dus niet moet zien als: anderen lastigvallen, maar als anderen helpen, want ik denk dat veel mensen met dezelfde problemen zitten als jij.
Als jij je problemen deelt, zullen anderen dat ook eerder doen en als we elkaar dan helpen, wordt iedereen er beter van! Oké, meestal zullen er geen hapklare oplossingen te vinden zijn, maar herkenning (te weten dat je niet de enige bent met een bepaald probleem, gedachte of gevoel) is meestal al een grote steun. Wat jij schrijft over eenzaamheid is bijvoorbeeld erg herkenbaar voor mij. Het is geruststellend om te weten dat ik niet de enige ben die zich regelmatig alleen voelt.
Tot slot hoeven persoonlijke verhalen natuurlijk niet altijd treurig te zijn. Als je naast vervelende momenten ook over leuke dingen schrijft, denk ik dat lezers niet snel het idee zullen hebben dat je ‘je aanstelt’ of ‘hen lastigvalt’.
Ik hoop dat deze reactie je zelfvertrouwen geeft. Ik vind je blog heel leuk en ik heb er alle vertrouwen in dat je mooie, inspirerende, persoonlijke verhalen kunt schrijven.
Ook een fijn weekend,
Lisanne
Hee Lisanne,
VerwijderenWauw wat een lieve reactie, ik was er echt even stil van!
Het is natuurlijk ook al een hele goede stap dat je van jezelf weet dat je het moeilijk vind om jezelf te uitten, dan ben je sowieso al een stap verder dan iemand die dat niet beseft.
Je geeft mij het advies om mijn droom te volgen, maar zelf zeg je al dat je schrijven makkelijk vindt, maar tegelijk toch niet altijd je gevoelens uit, omdat je bang bent dat het te heftig is. Tip: Ga vooral wel schrijven. Het is nooit te heftig, want het zijn jou gevoelens, gedachtes en misschien wel angsten. Door het juist niet te uitten krop je het weer op. En ik hoop dat je de ruimte vindt om op mijn blog of een andere plek om jezelf te uitten, het is zo belangrijk voor je!
Ja precies, ik vind ook dat er meer één manier is om die openheid te creëren en dat is door zelf open te zijn naar anderen en de ruimte te geven om iemand anders zichzelf ook te laten uitten, zonder beoordelingen of veroordelingen.
Ja haha dat klopt, andermans problemen aanhoren, lezen of zelfs helpen bij andermans problemen vind ik geen enkel probleem. Maar bij mezelf voelt het zo anders, Ik ken namelijk ook wel mensen die geen negativiteit in hun leven willen bijvoorbeeld.
Ja zo wil ik het ook bekijken, anderen mensen helpen met mijn ervaringen en eerlijkheid, lief dat je me eraan herinnert!
Ahh, meid. Vervelend dat jij je ook eenzaam voelt. Mag ik vragen waar dat vandaan komt? Het klopt, je bent niet alleen en je staat er ook niet alleen voor. Ook al zijn er in je omgeving niet veel mensen die daar oog voor hebben. Het kan zijn dat je de juiste vrienden nog niet gevonden hebt of dat je gewoon net andere interesses hebt dan een ander, waardoor het niet helemaal past.
Ja, jou reactie heeft een hele hoop met me gedaan. Ik ben blij om te lezen dat iemand mijn blog leuk vind. Bedankt in jou vertrouwen in mij, ik hoop dat ik je dat vertrouwen terug kan geven.
Liefs,
Lucinda
Hoi Lucinda,
VerwijderenFijn dat je mijn reactie mooi vond. Ik kan mezelf meestal gemakkelijker schriftelijk uiten dan mondeling. Ik schrijf ook wel eens over mijn gedachten en gevoelens; gewoon voor mezelf. Dat lucht vaak al op. Maar ik deel het niet vaak met anderen.
Dat is niet omdat ik niemand heb met wie ik kan praten; ik ken aardige mensen bij wie ik mijn hart kan luchten, maar ik wil ze gewoon niet altijd lastigvallen.
En dat ik mij eenzaam voel, komt vooral door mezelf. Ik heb lieve vrienden, maar we zijn niet heel close en als ik niet in zo’n goede bui ben, praat ik liever niet met ze. Ik wil hun dag niet verpesten. En mijn ouders hebben het druk met hun werk en hebben al genoeg aan hun hoofd.
Maar ik weet dat ze voor me klaarstaan, dus eigenlijk zou ik best bij ze aan kunnen kloppen.
Mezelf uiten is nooit een van mijn sterkste kanten geweest, maar het is inderdaad belangrijk om geen dingen op te kroppen. Gelukkig heb ik een oplossing voor mijn ‘uitingsprobleem’: ik schrijf over het gene waar ik mee zit en stuur dat naar iemand die ik vertrouw. Als die het gelezen heeft, kunnen we er daarna meestal goed over praten. (Misschien heb jij ook iets aan deze tip.)
Ik blijf je blog zeker volgen.
Groetjes,
Lisanne
Hee Lisanne,
VerwijderenSorry voor mijn late reactie! Ik ben soms nogal druk en dan kan ik niet altijd bloggen of reageren :$
Toen ik mijn reactie verstuurde was ik al bang dat het een verkeerde reactie was, omdat het ook inderdaad kan dat jij je niet durft te uitten.
Fijn dat het je wel lukt om jezelf een beetje op te luchten door middel van het opschrijven van je gedachtes en gevoelens, dat is al beter dan helemaal niks doen.
Wees je ervan bewust dat je niemand lastigvalt. Het voel van binnen zo, maar in werkelijkheid weet je niet wat ze ervan vinden. Durf het ze eens te vragen wat zij ervan vinden als jij een keer komt met iets wat je dwarszit of zelfs iets uit je comfortzone te stappen en te vertellen aan anderen wat je angst is als je bij hun aanklopt. Waarschijnlijk zullen ze dan zeggen dat ze het helemaal niet erg vinden, net zoals jij dat hebt bij anderen.
Ik snap je gevoel precies, misschien komt het bij mij ook deels door mezelf, maar ik probeer wel vaak contact te leggen, maar dan krijg ik haast geen antwoord en elke keer moet het contact wel vanuit mij komen, dat vind ik wel erg jammer.
Maar wel heel jammer dat jij jezelf zo isoleert! Is het echt alleen omdat jij hun dag niet wilt verpesten of zitten er ook angsten onder? Want als jij vraagt of ze iets willen doen (en zij zouden dat echt niet willen, dan zouden je vrienden zich er wel onder uit praten, maar als ze dit niet doen, dan willen ze je toch ook echt wel zien!) Je moet niet zo streng zijn voor jezelf meid! Ze zijn niet voor niets je vrienden.
Zou je het durven aangaan om wat vaker met je vrienden af te spreken, dan kun je zien en ervaren wat je ervan vindt. Je kunt altijd terug door weer minder af te spreken, maar ik denk dat je het misschien wel heel erg leuk gaat vinden!
Ik snap ook wel hoe eenzaam jij je moet voelen als je ouders zoveel werken, als ik iets voor je kan doen? (en dit is een echt aanbod, je valt me niet lastig!)
Bedankt voor de tip! Ik ben blij dat jij je op deze manier toch kan uiten.
Fijn weekend, ga je nog wat doen?
Liefs,
Lucinda
Hallo Lucinda,
VerwijderenBedankt voor je advies. Je hebt gelijk. Als er iets is, kan ik best naar mijn vrienden stappen. Ik vind het wel een beetje eng, want ik wil niet als een zeurkous overkomen, maar ergens weet ik wel dat ze het niet erg vinden als ik mijn hart bij hen lucht.
Wat jij zegt over contact maken, komt mij ook bekend voor. Ik krijg ook vaak weinig respons op toenadering en het contact moet vaak vanuit mij komen. Het zou fijn zijn als mensen ook wel eens mij benaderde i.p.v. ik hen. Maar goed, ik hoef ook niet iedere dag veel sociale interacties te hebben. Ik vind het ook fijn om tijd voor mezelf te hebben.
Ja, ik durf wel vaker met mijn vrienden af te spreken. We vinden niet allemaal dezelfde dingen leuk, maar we kunnen vast wel iets bedenken wat we allemaal leuk vinden.
Wat jij voor mij kan doen? Gewoon doorgaan met bloggen! Want ik vind je blog erg leuk en leerzaam. : )
Liefs van Lisanne
Hee Lisanne,
VerwijderenIk vind het fijn om te horen dat je iets hebt aan mijn advies!
Ik snap echt volledig dat jij je een zeurkous voelt, maar ergens weet je ook wel dat het niet zo is. Toch blijft het gevoel er wel, in ieder geval voor jezelf.
Het belangrijkste is dat je een plek zoekt of hebt waar jij je kan uitten en dan maakt het niet uit of je het verteld of schrijft, als jij je 'ei' maar kwijt kunt.
Wat betreft het contact van één kant, kan ik ook volledig met je mee praten. Maar de vraag blijft wel of ze echt geen tijd in je steken of zijn ze heel druk en vergeten ze het?
Als ze echt geen tijd in je steken, zijn ze misschien niet de juiste vriendinnen. Vriendinnen zijn er voor elkaar naar mijn mening. En ik ben vaak druk, waardoor het reageren altijd wat later komt. Sorry daarvoor! Maar ik heb in ieder geval geleerd om het allemaal wat meer los te laten. Degenen die geen tijd in mij willen steken, laat ik niet meer mijn humeur verpesten en mijn gevoelens kwetsen.
Mensen komen en mensen gaan, maar de goede zullen blijven en koester die personen. Natuurlijk is het niet leuk als blijkt dat je vriendinnen niet echte vriendinnen zijn, maar dat hou je altijd.
En voor de andere vriendinnen is het inderdaad een goede optie om wat te doen wat iedereen leuk vindt. En wat tijd voor jezelf in ook helemaal goed. Als jij je maar prettig voelt. Zo niet, dan is het misschien handig om te kijken waardoor jij je niet prettig voelt en wat kun jij eraan doen om daarin wat te veranderen. En vergeet niet: je bent niet alleen. Je mag het ook altijd met mij delen!
Liefs,
Lucinda