''Meestal willen we dat alles zo snel mogelijk weer goed gaat''

De laatste tijd ben ik niet in staat geweest om blogs te schrijven. Ergens zat ik namelijk in tweestrijd. Het liefste wil ik lezers inspireren. Maar kun je dat eigenlijk wel als je niet lekker in je vel zit? Lieg je dan eigenlijk niet tegen je lezers? Want je weet heel goed wat het beste is voor de ander (en voor jezelf), maar bent er zelf niet altijd toe in staat om dat advies meteen op te volgen. Ook hoop ik het taboe te kunnen breken dat rust op psychische klachten.

Het is inmiddels drie en een halve maand geleden dat ik bij de praktijkondersteuner van de huisarts ben geweest en er een depressie is geconstateerd. Uiteindelijk is die depressie er al vanaf oktober 2016 ingeslopen. Toen merkte ik namelijk dat ik geen puf meer had om te leren voor tentamens op school en dat ik moeite had met het lezen van één pagina uit een schoolboek. Terwijl ik daarvoor van 7 uur 's ochtends tot ik naar bed ging bezig was met school.

Ook het sporten wat ik toen eigenlijk dwangmatig elke dag deed, lukte niet meer. Ik lag vaker op bed te slapen, maar ging gewoon door. Hoe dan ook. En dat ging redelijk goed. De cijfers gingen iets achteruit, maar niet veel. Tot de laatste periode van het schooljaar. Ik had de nachten nodig om door leerstof heen te komen en dan nog redde ik het niet om alles door te nemen. In plaats van achten en negens haalde ik zesjes en moest ik een tentamen herkansen. Niks mis mee zou je denken, maar voor iemand die perfectionistisch is, is dat een worstcasescenario. 

Ook het reizen met de trein werd een ramp voor mij. Vanuit huis naar school was pak en beet twee uur reizen. De laatste weken zat ik trillend en huilend in de trein omdat ik het gewoon niet meer aankon. Als ik al wegging van huis. Soms moest ik me eerst twee uur herpakken om uiteindelijk mijn reis naar school te beginnen.

Na een zware zomervakantie ging ik weer vol goede moed naar school, ik zou beginnen aan de minor fotojournalistiek. Vier weken later zat ik definitief thuis en was ik gestopt met de opleiding.

Wat houdt een depressie eigenlijk in?

Op de site van de Hersenstichting staat het volgende: ''Er wordt onderscheid gemaakt tussen lichte, matig ernstige en ernstige depressie; hoewel het onderscheid niet altijd duidelijk is. Het onderscheid is vooral belangrijk voor de soort hulpverlening die toegepast wordt.

Bij een matig ernstige of ernstige depressie gaat het in een aantal weken slechter met iemand, en krijgt hij meer en steeds ernstigere klachten. De kans is klein dat de klachten vanzelf overgaan. Snelle hulp van ervaren hulpverleners is bij deze groep nodig.''

Bij een lichte depressie houden de klachten vaak niet langer dan drie maanden aan. Iemand kan meestal zelfstandig of met weinig hulp blijven functioneren. De huisarts kan het beloop van deze klachten in de gaten houden.''

Maar bovenstaande is natuurlijk nog zo ongrijpbaar als maar kan. Voor veel mensen is het dan ook moeilijk te zien en te begrijpen. Want als je je been breekt is het te zien, maar veel mensen die kampen met een depressie houden de schijn op. Je gaat gewoon door.

In mijn geval

Ik merkte met name dat ik een heel onrustig gevoel in mijn lichaam had. Alsof ik maar door en door moest gaan. Ook een soort trillerig gevoel in mijn armen en benen. Daarnaast verslechterde mijn situatie van een paar keer huilen per maand, naar om de twee weken, naar om de week tot bijna elke dag. Slaap kreeg ik nauwelijks, omdat ik maandenlang 's nachts wakker lag tot minstens 3 uur/half 4. Ik had weken dat ik nauwelijks eten naar binnen kon werken, omdat ik zo bevangen werd door angsten en veel piekerde dat ik er misselijk van werd. Je kunt piekeren wel vergelijken met topsport, want je wordt er doodmoe van. 

Nog steeds merk ik dat ik slecht slaap, veel nachtmerries heb, erg vermoeid ben en weinig puf heb om dingen te doen. Daarnaast heb ik nog steeds veel last vak piekeren en heb ik angsten voor de kleinste dingen: op de fiets ergens naartoe gaan en bijvoorbeeld boodschappen doen. Ik heb zeker nog dagen dat ik de hele dag huil of nachten waarin ik beneden ga zitten omdat ik verdrietig ben en mijn vriend niet wakker wil maken. Toch wil ik ergens gewoon door. Weer naar school, mijn diploma halen en iets bereiken. Ik voel me ook schuldig dat ik de hele dag thuiszit, terwijl mijn vriend elke ochtend vroeg zijn bed uit moet en vervolgens een hele dag zwaar werk verricht. 

Omdat het ''moet''

Toch blijf ik een beetje in een cirkel waarbij ik altijd maar weer doorga omdat het ''moet'' en omdat ik sterk wil blijven voor mijn vriend, die ook al een tijd niet lekker in zijn vel zit. Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen en te helpen bij zijn eigen bedrijf, zodat niet alles op zijn schouders terecht komt. Zijn moeder heeft ook al langere tijd een depressie en blijkt nu na veel onderzoeken gedaan te hebben parkinson te hebben, mijn moeder klimt uit een depressie en we proberen er te zijn voor zijn oma en mijn tante. 

Accepteren

Uiteindelijk is het voor iedereen die niet lekker in zijn vel zit een kwestie van accepteren dat het niet lekker gaat. Want pas als je het accepteert, krijg je de rust die je nodig hebt. Zolang je dat niet doet, baal je eigenlijk dat je niet lekker in je vel zit, je niet kunt werken of studeren en dat veroorzaakt weer stress. Wat uiteindelijk lijdt tot meer stress en nog meer balen. Probeer daarnaast te leren praten, hoe moeilijk het misschien ook is. Het zal uiteindelijk opluchten als je durft te zeggen wat er in je omgaat, wat je dwarszit. Je zult je waarschijnlijk tot last voelen, waardoor je alles maar voor jezelf houdt. Maar een ander heeft er ook meer aan om te weten wat er in je omgaat. Zo kan de ander je steunen of rekening houden met de situatie. 

En vergeet niet dat alles tijd kost. Meestal willen we dat alles zo snel mogelijk weer goed gaat en dat we weer door kunnen gaan. Met name omdat we dan weer door kunnen gaan zoals we altijd deden. Daar betrap ik me ook altijd op. Ik straf mezelf omdat ik mezelf een last vind tot mijn omgeving, dan haat ik mezelf voor wat ik de ander aan doe door niet lekker in mijn vel te zitten en baal ik nog meer van mezelf omdat ik door de omstandigheden niet kan werken en daardoor niks kan opbouwen voor de toekomst. Maar kies je er zelf voor om niet lekker in je vel te zitten? Nee. Je kunt ervoor kiezen om weer te gaan stralen, maar dat is niet altijd zo makkelijk als mensen altijd maar zeggen. 

Om nog even terug te komen op het weer doorgaan zoals we altijd deden. Dat is naar mijn idee juist de valkuil van de huidige samenleving. We moeten dit, we moeten dat. We staan niet meer stil bij hoe we ons echt voelen, we zijn altijd bezig met werk, reizen, studeren, social media, hoeveel likes we krijgen, ons vergelijken met hoe geweldig het leven van een ander is en dat we dat ook allemaal willen hebben. 

Leer stil te staan bij wat JIJ wilt. Leg je telefoon weg, verwijder desnoods je social media-accounts of de accounts die je rot laten voelen. Uiteindelijk is sociaal contact fijner dan scrollen door alle schijnaccounts die je voorbij ziet komen op je telefoon, tablet of laptop. En weet je, je kunt Facebook en Instagram altijd weer downloaden ;). Just give it a shot.