''Er werd haar verteld dat ze niet geholpen kon worden omdat ze geen zelfmoordneigingen had''


Tegenwoordig zijn er veel mensen die psychische klachten hebben en hiervoor hulp willen of nodig hebben. Het lijkt ook alsof steeds meer mensen aankloppen bij de huisarts of een hulpverleningsinstantie. Helaas zijn de wachttijden hiervoor erg lang en zijn er veel praktijken die regelmatig een stop zetten op nieuwe intakes. En als je wacht op hulp, kan het met iemand in die periode steeds slechter gaan. Ik krijg nu hulp op korte termijn, maar mijn moeder moest heel lang wachten.

* Sorry als ik schrijffouten gemaakt heb, ik heb geen puf om alles nog een keer te controleren.

Afgelopen week heb ik een gesprek gehad met de praktijkondersteuner van de huisarts. Zij had voor de zekerheid ook een paar testen bij mij afgenomen. Toen ze me de formulieren in de handen gaf zei ze dat ze me wel even vijf minuten alleen zou laten. Op het moment dat ze terugkwam wierp ze een blik op de formulieren de ik weer naar haar plek geschoven had: ''Ik zie het al, het is overduidelijk. Ik hoef die formulieren niet eens meer na te kijken op de scores. Het is niet meer de vraag of je een depressie hebt, het is wel duidelijk dat je depressief bent.''

Uiteindelijk zei ze tegen mij dat ik er al te diep in zit en dat ze voor mij een spoedaanvraag gaat doen bij een hulpverlener omdat ze vind dat ik er al te diep in zit. Maar mensen die geen spoedaanvraag krijgen moeten soms wel drie tot vier maanden wachten totdat ze ergens een kennismakingsgesprek kunnen plannen, laat staan voordat de behandeling gaat beginnen. En daar wil ik het even over hebben. Voor mij voelt het oneerlijk dat ik voorrang krijg. Ik voel me juist schuldig dat ik eerder hulp krijg, terwijl een ander het misschien wel veel harder nodig heeft.

Mijn eetstoornisperiode
In 2011 ben ik een maand lang opgenomen geweest in het ziekenhuis omdat mijn gewicht zo laag was dat ik mezelf in gevaar bracht. Toen ik na vier weken iets aangekomen was en ik weer boven die ondergrens zat, ontsloegen ze me weer omdat ze niks meer voor mij konden doen. Als ik terugkijk naar die periode vind ik het onverantwoord om iemand met een gewicht lager dan 45 kilo alweer te ontslaan uit het ziekenhuis. Destijds voelde het voor mij alsof ik mijn vrijheid weer terug had.

Ik moest drie maanden wachten voordat ik terecht kon in een kliniek voor eetstoornissen en mijn eetstoornis heeft daar flink gebruik van gemaakt. Thuis had ik namelijk al mijn regels en gewoontes om maar weer zoveel mogelijk af te vallen en zo weinig mogelijk te eten.

Mijn moeder
Tijdens de periode dat ik diep in mijn eetstoornis zat (wat zeker zes jaar geduurd heeft) ging het met mijn moeder ook steeds slechter. Ze merkte dat ze behoefte had om met iemand te praten. Ze had geen last van een depressie, maar voelde wel aan dat er wat moest gebeuren. Ze had een kennismakingsgesprek gepland bij een instantie waarvan ik de naam uit respect niet noem, maar kon daar niet terecht. Er werd haar verteld dat ze niet geholpen kon worden omdat ze geen zelfmoordneigingen had.

Ongeveer 1,5 jaar geleden kwam ze thuis te zitten vanwege een depressie. Ook toen moest ze nog een half jaar wachten voordat ze geholpen werd, wederom omdat ze geen zelfmoordneigingen had. Voor hulpinstanties is dat een teken dat het niet zo diep zit en dat iemand wel kan wachten.

Te laat
Maar wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat mensen in de huidige samenleving gewoon niet de hulp krijgen die ze nodig hebben. En dat het voor mensen die nog een paar maanden of slechts maar een paar weken moeten wachten al te laat kan zijn omdat ze het leven niet meer aankunnen. Wat ik persoonlijk heel slecht vind. Je kunt beter voorkomen dan genezen. Want mensen die mentaal zo erg achteruit gaan moeten elke dag vechten en uit een heel diep gat klimmen. Een ervaring die je geen enkel mensenleven gunt. 

Ik was ook heel erg boos toen mijn moeder thuiskwam en vertelde dat ze geen hulp kreeg omdat ze geen zelfmoordneigingen had. Zo dwing je mensen haast dat ze het mentaal steeds zwaarder krijgen of uiteindelijk maar besluiten dat hun leven niks meer waard is, want de hulp die je nodig hebt is er niet. Ook kan ik me voorstellen dat mensen er dan geen vertrouwen meer in hebben. Wat zo ontzettend zonde is, want elk persoon op deze aardbol heeft recht op een mooi en zorgeloos leven. 

Het is ook niet zozeer dat het de fout is van alle zorginstanties. Misschien van de overheid? Ik ben niet de persoon om hier over te oordelen of met een vinger te wijzen. Ik hoop alleen dat iedereen de hulp krijgt die hij of zij verdient. Ik vind geen enkel probleem erger of minder erg dan de ander. Voor elk persoon kan het even slecht of erg voelen. En nogmaals, je kunt beter voorkomen dan genezen. Op de lange termijn heeft degene zelf er minder last van omdat het eerder verholpen kan zijn en de instantie kan hierdoor meer mensen helpen omdat de hulp waarschijnlijk wat minder lang nodig is. 


Reacties

Populaire posts